Άλλος για Λονδίνο;

Θαρρώ πως έχουν γραφτεί τόσα πολλά για το Λονδίνο που αν τα γράψω κι εγώ, θα καταλήξουμε όλοι γραφικοί. Αλλά έλα μου ντε που πέρασα πέντε μέρες εκεί και δε γίνεται να γράψω κάτιτις εδώ πέρα;

Τεσπά, αρχίζουμε με τα βασικά. Έχω φιλαράκι που κάνει μεταπτυχιακό εκεί, οπότε βρήκα ευκαιρία να ταξιδέψω προς τα κει.
Άφιξη Πέμπτη απόγευμα κι αντί να βρεθούμε αεροδρόμιο, είπαμε να βρεθούμε κατευθειάν Covent Garden για καμιά μπύρα και μετά γραμμή προς τις φοιτητικές εστίες του πανεπιστήμιου του Greenwich, που σπουδάζει. Να σημειώσω πώς πριν φτάσω, είχα φάει φρίκη που δεν μπορούσα να στείλω μηνύματα σε αγγλικό νούμερο. Τελικά ανακάλυψα ότι δεν έπρεπε να πληκτρολογήσω το 00 που σου λένε να κάνεις συνήθως, αλλά το "+" σκέτο και όλα κομπλέ.
Παρασκευή πήγαμε Tower Bridge και Big Ben.
Σάββατο, λόγω του φόρτου εργασιών του φιλαρακιού μου, κατέβηκα μόνος μου στο κέντρο. Τελικά δεν είναι και πολύ δύσκολο να βολτάρεις μόνος σου σε μια πόλη που πας πρώτη φορά. Ξεκίνησα από Green Park, ανηφόρησα προς Bond Street, περπάτησα κατά μήκος της Oxford Street, χωρίς βέβαια να παραλείψω να ψωνίσω κάποια πράγματα που είχα στο νου μου [οι.... τρέντυ ξέρουν για τι μιλάω], κατέληξα Covent Garden μέσω του Soho, πέρασα απέναντι στην περιοχή του Waterloo κι επιστροφή στο Greenwich.
Κυριακή κανόνισα να δω μια φίλη μου που επίσης σπουδάζει εκεί. Βρεθήκαμε στη Finchley Road‎, σε ένα διάλειμμά της απ'το διάβασμα. Όπως πληροφορήθηκα, τα μεταπτυχιακά εκεί είναι δύσκολα και ξεσκίζεσαι στο διάβασμα. Ευτυχώς είχαμε χρόνο να πιούμε το καφεδάκι μας και να τα πούμε. Στην επιστροφή, κατέβηκα London Bridge και είπα να πάω Greenwich με τα πόδια. Η απόσταση ήταν μεγάλη, αλλά μιας και βαριόμουν, είπα να περπατήσω τουλάχιστον. Χρόνος μια ώρα και κάτι, όση δηλαδή είναι και η απόσταση από τη σχολή μου στα Εξάρχεια μέχρη τη Δάφνη. Το διασκέδασα.
Αν δεν είχα κανονίσει να δω τη φίλη μου, θα πήγαινα Camden Town, να δω κι εκεί, αλλά δεν πειράζει, την επόμενη φορά.
Δευτέρα μια από τα ίδια με το φιλαράκι, κατεβήκαμε μέχρι κέντρο και μετά χωριστήκαμε, εγώ για το αεροδρόμιο, για την πτήση της επιστροφής.
Τι κράτησα:
Καθαρή ατμόσφαιρα κυρίως στα προάστια του Λονδίνου, όπως το Greenwich.
Η καπνοαπαγόρευση. Αν και καπνιστής, το μέτρο αυτό είναι πολύ θετικό καθώς έτσι πιάνεις τον εαυτό σου να καπνίζει πολύ λιγότερα τσιγάρα τη μέρα. Και ναι, μου άρεσε.
Τις βόλτες κυρίως γύρω από Tower Bridge και Big Ben.
Την Oxford Street και κάτι "μοδάτα" κοριτσάκια. Το βρήκατε!
Δεν είναι δα και τεράστια πόλη όπως νόμιζα. Και το δίκτυο μετρό δεν είναι δα και τόσο δύσκολο όπως νόμιζα. Αν έχεις καλό προσανατολισμό, ξέρεις που να πας.
Την περιοχή Docklads, στη στάση μετρό Canary Wharft . Ίσως επειδή μου τεριάζει η μοντέρνα αρχιτεκτονική με τους όγκους και τα γεωμετρικά σχήματα.
Τι δεν κράτησα:
Όταν έχει κοσμοσυρροή στους κεντρικούς δρόμους, ο κόσμος και κυρίως οι Λονδρέζοι, είναι αγενέστατοι. Σε σπρώχνουν για να περάσουν.
Οι οδηγοί είναι σαν τους ελληνες οδηγούς, αν όχι χειρότεροι. Είδα μπροστά στα μάτια μου τουλάχιστον 3 ατυχήματα με πεζούς. Δε θα έλεγα ότι τρέχουν τόσο γρήγορα, περισσότερο απρόσεκτοι είναι.
Τα τσιγάρα, τα ποτά και μερικά πράγματα, είναι υπερβολικά ακριβά.
Το μετρό. Κακογουστία σε όλο της το μεγαλείο. Εκτός από την καινούρια γραμμή Jubilee.

Σε γενικές γραμμές, το Λονδίνο μου άρεσε, αλλά μέχρι ένα σημείο. Να πας αν έχεις κάποιον που σπουδάζει εκεί για επίσκεψη, να βολτάρεις μόνος σου στο κέντρο, να ψωνίσεις. Να μην πας όμως αν θες να πας κάπου για διακοπές με παρέα. Η ζωή στο Λονδίνο κινείται με γρήγορους ρυθμούς και εμένα τουλάχιστον, δε μου αρέσει. Αν είναι να πάω κάπου για διακοπές, προτιμώ να πάω σε ένα μέρος με πιο χαλαρούς ρυθμούς ζωής, όπως η Βαρκελώνη.
Και μιας και ανάφερα τη Βαρκελώνη, σε σύγκριση, θεωρώ ότι το Λονδίνο είναι πιο... καθημερινό, ενώ η Βαρκελώνη πιο... weekend.
Θα ξαναπήγαινα Λονδίνο, μόνο και μόνο επειδή έχω φίλους που σπουδάζουν εκεί. Αλλιώς θα προτιμούσα και πάλι Βαρκελώνη. Με τα χίλια.
Όσο για τη νυχτερινή ζωή, προτιμώ της μικρές pub για μπύρες και χαλαρές καταστάσεις [δύσκολο] μιας και οι Λονδρέζοι όταν βγαίνουν για κλάμπινγκ, ξεφεύγουν πολύ. Πάρα πολύ.
Η μόνη νυχτερινή ζωή που μου άρεσε, ήταν αυτή του κλαμπ της εστίας του πανεπιστημίου, που οι θάμωνες ήταν φοιτητές. Αλλά και πάλι με επιφυλάξεις.
Δε θα γράψω κάτι άλλο, γιατί οι περισσότεροι ξέρουν περί τινός πρόκειται...
Α κι επίσης από που ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι Έλληνες; Μπορούσα να τους μυριστώ από ακτίνα χιλιόμετρου.