Ανάρτηση αγανάκτησης

Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε αλλά ειλικρινά δεν έχω καθόλου χρόνο αυτόν τον καιρό. Εντάξει, ψέματα λέω, χρόνο έχω, αλλά είναι ελάχιστος και όποτε έχω, προτιμώ να τον ξοδεύω σε ο,τιδήποτε εκτός υπολογιστή. Ενιότε και στα βουνά, που και πάλι ανεβαίνω σπάνια. Αχ, που είναι τα περασμένα μεγαλεία που ανέβαινα σχεδόν κάθε τρεις και λίγο;
Μου έλεγε ένας φίλος μου τις προάλλες ότι απλά έχω σοβαρευτεί. Κοιτώ τη ζωή και το μέλλον με πιο σοβαρή οπτική. Κάτι που ξεκίνησα από τα τέλη του 2011...
Αλλά να σας πω κάτι; Έχει καταντήσει ρουτίνα... Σύμφωνοι, το να σοβαρευτείς και να κοιτάξεις πώς θα πας μπροστά είναι κάτι που όλοι μας πρέπει να κάνουμε, αλλά ρε παιδιά, κάποια στιγμή καταντά κουραστικό. Που είναι αυτό το κάτι όταν το χρειαζόμαστε για να κάνει τη ζωή μας λίγο άνω κάτω, να γουστάρουμε;
Πέρα από αυτά όμως, όλα μπαίνουν σιγά σιγά σε τάξη. Η σχολή πάει πάρα πολύ καλά, το ίδιο και το βιβλίο που σας είχα αναφέρει λίγους μήνες πριν. Δόξα το Θεό, όλα πάνε πολύ καλά αλλά τρώνε πολύ χρόνο κι επιπλέον που είναι αυτό το καταραμένο μπαμ στη ζωή που λέγαμε; Ένα μειονέκτημά μου είναι ότι βαριέμαι πολύ εύκολα. Ακόμα και τις σαββατιάτικες έξοδους το βράδυ τις έχω βαρεθεί. Κάτι καινούριο βρε παιδιά. Κάτι. Ο,τιδήποτε. Που δεν το χω ξανακάνει.
Βέβαια είχα και τη μετακόμιση που σας ανάφερα στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά εγινε κι αυτό.

Θα επιστρέψω όμως με ανάρτηση που θα κάνει μπαμ. Γιατί σας το χρωστάω. Σε εσάς και όλους τους κατεστραμμένους από τη ζωή. Μπας και χαμογελάσουμε λιγάκι.

Τα ξαναλέμε...