This november is yours

Θυμάστε τις ιστορίες με τίτλο "This summer is yours"? Το πρώτο, δεύτερο και τρίτο κομμάτι?
Έφτασε η ώρα για τη συνέχεια. Μιας και τέτοια εποχη διαδραματίστηκε η συνέχεια... Χαλεποί καιροί!

Εσυ επέστρεψες στη σχολή σου κι αυτή έφυγε στο εξωτερικό για το έρασμους. Η μόνη σας επαφή ήταν μέσω κινητού και επικοινωνούσατε σπάνια. Όσο πέρναγε ο καιρός επικοινωνούσατε ολοένα και πιο σπάνια. Μέχρι που έφτασε μια ωραία ηλιόλουστη μέρα κι εσύ ξύπνισες με φουλ διάθεση. Ήταν εκείνη. Σε προσκαλεί στο σπίτι της στο εξωτερικό. Αρχικά σκέφτηκες ότι σου κάνει πλάκα αλλά τελικά δέχτηκες. Κανόνισες τέτοια εποχή να πεταχτείς με το αεροπλανάκι κάπου εκεί έξω και σε 3 ωρίτσες θα την έβλεπες. Όλα ωραία και μετά τις απαραίτητες ετοιμασίες έφτασε η τελευταία μέρα πριν φύγεις και έπεσες για ύπνο με ανεβασμένη διάθεση.
Η μεγάλη μέρα ξημέρωσε και ξύπνησες ελαφρώς αγχωμένος. Πήρες γραμμή για το αεροδρόμιο κι αφού έκανες τσεκ ιν, βγήκες έξω για καφέ και τσιγάρο. Καθώς άναβες το τσιγάρο, την σκεφτόσουν. Πώς θα σε υποδεχθεί? Πώς θα αντιδράσει? Πώς θα αντιδράσεις? Πώς θα περάσετε τη βδομάδα που θα είστε μαζί? Γρήγορα όμως τις σκέψεις εκείνες τις διαδέχτηκαν οι χαρούμενες σκέψεις από εκείνο το καλοκαίρι που ήταν δικό σας. Αναχώρησες γεμάτος αισιοδοξία και το ταξίδι ήταν ήρεμο. Όλα έδειχναν ότι τίποτε δε θα πάει στραβά.
Φτάνεις στον προορισμό σου μετά από 3 ωρίτσες και την περιμένεις. Ανάβεις πάλι τσιγάρο, να σου φύγει το άγχος και λίγο πριν το τελειώσεις, την βλέπεις. Το σβήνεις βιαστικά και μένεις με το βλέμμα σου καρφωμένο στο δικό της. Σε πλησιάζει, μένει να σε κοιτάει λίγο και σε αγκαλιάζει σφιχτά. Ανταποκρίνεσαι κι εσύ και χαιδεύεις τα ξανθά μαλλιά σου. Πήρατε ταξί και φυγατε. Στη διαδρομή απεφύγατε να μιλάτε αλλά μείνατε να κοιτάζεστε. Πρόσεξες κάτι παράξενο πάνω της. Το κίτρινο βραχιόλι που φόραγε το καλοκαίρι, δεν το φοράει πια. Θα μπορούσες να ρωτήσεις "γιατί?" αλλά δεν τόλμησες. Ένοιωθες ότι κάτι μέσα σου τσακίστηκε αλλά δεν έδωσες πολύ σημασία γιατί υποσχέθηκες στον εαυτό σου να μην αφήσεις τίποτε να σε ρίξει κάτω. Φτάσατε στο σπίτι της κι αφού το θαύμασες για την μοναδική του μινιμαλιστική αρχιτεκτονική του έξω και μέσα, αράξατε με καφέ. Αρχίσατε δειλά δειλά να μιλάτε. Επιτέλους έφτασες και άλλη μια ονειρεμένη εβδομάδα άρχιζε. Ή μήπως όχι?
Εκείνη την μέρα κοιμηθήκατε αμέσως μιας κι έφτασες βράδυ και ήσουν κουρασμένος. Προς μεγάλη σου έκπληξη, κοιμηθήκατε αγκαλιά. Και ξυπνήσατε αγκαλιά, πριν πάρετε ένα υπέροχο πρωινό. Το πρόγραμμα για σήμερα έλεγε ξενάγηση στη πόλη, καφές και ποτό το βράδυ. Σκεφτόσουν περισσότερο να δεις την πόλη παρά να την καταφέρεις ξανά. Αφού θάυμασες κτήρια, πλατείες, πάρκα πήρατε γραμμή για ένα μπαράκι, να τα πιείτε και να τα πείτε. Εκεί σκέφτηκες ότι καλύτερα θα ήταν να επιστρέψετε σπίτι κι εκεί να δοκιμάσεις. Όπως κι έγινε. Επιστρέψατε αλλά για κακή σου τύχη αυτή είχε νέυρα. Δεν το έδειχνε αλλά εσύ το κατάλαβες. Προσπάθησες να την ηρεμίσεις, να την αγκαλιάσεις, να την φιλήσεις, δίνοντάς της να καταλάβει ότι η εβδομάδα θα είναι όπως τότε ξανά. Δυστυχώς δεν τα κατάφερες και αυτόματα έπεσε τελείως η διάθεση σας. Εσύ κλέιστηκες στο μπάνιο και αναρωτιόσουν τι στο καλό έγινε, αυτή κλείστηκε στο δωμάτιό της και κοιμήθηκε. Εκείνη την μέρα εσύ κοιμήθηκες στον κανεπέ.
Την επόμενη, ήρθε και σε ξύπνησε με ένα βαθύ χαμόγελο και βλέμμα γεμάτο χαρά. Ξυπνάς και βλέποντάς την χαρούμενη, χαμογελάς κι εσύ. Σου δίνει ένα πεταχτό φιλί και σε προσκαλεί να φάτε πρωινό. Για μια στιγμή στάθηκες στον κατεπέ βλέποντάς την να περπατά και αναρωτιέσαι αν όντως άλλαξε η διάθεσή της ή είναι κόλπο για να σε δοκιμάσει. Όμως πήρες την απόφαση να τα αφήσεις όλα στο χέρι της. Εξάλου σε διακοπές είσαι και δεν έχεις κάτι να χάσεις. Και όντως έτσι έγινε, οι επόμενες 2 μέρες κύλισαν έτσι ακριβώς, όπως 2 καλοί φίλοι πηγαίνουν βόλτες, βλέπουν μέρη, μιλάνε και γελάνε. Αλλά κοιμόσασταν μαζί, αγκαλιά. Πλέον το πήρες απόφαση, θα την βλέπεις εντελώς φιλικά, τουλάχιστον μέχρι να παρουσιαστεί η ευκαιρία.
Κι έτσι φτάσαμε στη μέση της εβδομάδας. Άλλες 3 μέρες έμειναν μέχρι να φύγεις. Η μέρα όμως κάτι είχε και σου έφτιχνε τη διάθεση. Αφού περάσατε άλλη μια μέρα με βόλτες κι επίσκεψη στο πανεπιστήμιό της, καταλήξατε για ποτό σε ένα μέρος που έμελε να γίνει το αγαπημένο σου, σ'αυτή τη πόλη τουλάχιστον. Το σκηνικό ήταν πολύ βιομηχανικό, καθώς το μέρος ήταν σε έναν παλιό εγκαταλημένο σηδηροδρομικό σταθμό, στεγασμένο σε αίθριο και στη θέση των γραμμών είχαν φυτέψει διάφορα δεντράκια. Μαγεύτικες τόσο πολύ απ'το μέρος και απ'τον κανεπέ που καθόσασταν, κοιτάς τους πίνακες με τα παλιά τρένα, μέχρι που σου ψυθιρίζει "αυτό το μέρος θα είναι το δικό μας μέρος". Ξαφνιάστικες απ'τα λόγια της και το μόνο που κατάφερες να απαντήσεις είναι "στο μέρος αυτό θα σε σκέφτομαι και θα με σκέφτεσαι". Χαμογελάει και σε φίλάει παθιασμένα. Μέσα σου ένιωθες ότι ξαναβρήκες την κοπέλα που ήταν δικιά σου για πάντα, εστώ με μια μικρή καθυστέρηση. Κι έτσι αποχωρήσατε για το σπίτι σας. Εκεί, αφού ανεβήκατε στο δωμάτιο με σκοπό να κοιμηθήτε, σταθήκατε ακίνητοι ο ένας απέναντι στον άλλον, σε κοίταγε με βλέμμα όλο νόημα και χαμόγελο, την κοιτάς κι εσύ και χαμογελάς και χωρίς να καταλάβετε τι συμβαίνει, αρχίζετε να γδύσεστε μέχρι να μείνετε εντελώς γυμνοί. Την έβλεπες όπως ακριβώς την έβλεπες και το καλοκαίρι, χωρίς όμως το κίτρινο βραχιόλι της. Και σε έβλεπε ακριβώς όπως και το καλοκαίρι, χωρίς όμως το χρώμα που είχες πάρει. Το πρώτο σας σεξ μετά από μήνες είναι γεγονός και ένοιωθες ότι ήταν το σεξ που σου έλειπε. Τελειώσατε και πέσατε ξεροί, εξαντλημένοι, μιας και δεν είχατε δυνάμεις για τίποτε άλλο. Προφανώς ήταν τόσο παθιασμένο που όλες σας οι δυνάμεις δώθηκαν σ'αυτό. Και ξυπνήσατε το επόμενο πρωί, γυμνοί, μέσα απ'τα λευκά σεντόνια, με τις ακτίνες του ήλιου να σας χαιδεύουν, όπως τότε ξανά.
Κάτι άλλαξε ήταν εμφανές και οι επόμενες μέρες κίλησαν έτσι ακριβώς όπως τότε. Μόνο που θα ήταν σύντομες. Λίγο σε ένοιαζε όμως. Εδώ ήρθες περισσότερο για να κάνεις τις διακοπές σου και λιγότερο να ξαναβρεθείτε μαζί. Μέσα σου το ήθελες αλλά δεν ήθελες να το αφήσεις σα να εξαρτόνται όλα απ'αυτό. Οι μέρες περνούσαν με πολύ γέλιο, πολύ κρασί, πολύ σεξ. Μέχρι που έφτασε η τελευταία μέρα. Και όπως τότε ξανά, τσακωθήκατε. Πήγατε μαζί στον σταθμό με σκοπό να πάρεις μόνος σου το τρένο για το αεροδρόμιο και στη διαδρομή δε μιλούσατε. Αφού φτάσατε στο σταθμό και περιμένατε το τρένο, άρχισε να μιλάει και να σε βρίζει. Εσύ, μη έχοντας πλέον να χάσεις κάτι, δεν της έδωσες σημασία και μόνο λίγο πριν έρθει το τρένο, ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό σου. Ψελλίζεις "καλά, άσε με τώρα να φύγω". Αυτή σταμάτησε μεμιάς να μιλάει και έμεινε να σε κοιτάει που κοιτάς το τρένο. Πάς να ανεβείς, με ολοένα και περισσότερα δάκρυα στα μάτια σου και κάθισες στη θέση σου χωρίς να την κοιτάς απέξω. Πάς να κοιτάξεις στο παράθυρο και δεν τη βλέπεις πουθενά. Σκέφτηκες "καλά άσε μας τώρα εγώ φέυγω για πάντα" και χάθηκες στις σκέψεις σου μέχρι που την βλέπεις. Μπήκε κρυφά από άλλο βαγόνι γιατί μετάνοιωσε που σου φέρθηκε άσχημα. Έρχετε προς το μέρος σου με χαμόγελο, σηκώνεσαι και την κοιτάς σοκαρισμένος και αφού ψελλίζεις "τι έκανες τώρα?", αυτή σε αγκαλιάζει, σου ψυθιρίζει "συγγνώμη" και σε φιλάει παθιασμένα. Αφού μείνατε να φιλιέστε, κάθεστε στη θέση σου, αυτή πάνω σου ακουμπώντας το κεφάλι της στο στήθος σου κι εσύ χαιδεύεις τα ξανθά μαλιά της. Δε μιλούσατε, μείνατε να κοιτάτε την εξοχή έξω απ'το παράυθρο. Το μόνο αίσθημα που κυριαρχούσε μέσα σας ήταν η ζεστασία.
Φτάσατε στο αεροδρόμιο και αφού έκανες τσεκ ιν, πήρατε καφέ, κάτσατε έξω, αγκαλιά πάντα και φιλιόσασταν παθιασμένα, λες και είναι το τελευταίο σας φιλι για πάντα. Η ώρα της αναχώρησης έφτασε και πριν φτάσεις στην πύλη σταματάς, την κρατάς απ'το χέρι και έμεινες να την κοιτάς χωρίς να μπορείς να πεις τίποτα. Σε μιμήθηκε και λίγο αργότερα πήρε το θάρρος να μιλήσει. "Ξέρω πώς τίποτα δεν ήταν όπως το περίμενες αλλά τουλάχιστον σε είδα ξανά κι αυτό μου φτάνει" και ξέσπασε σε κλάματα. Της χαιδεύεις το πρόσωπό της, την αγκαλιάζεις και προσπαθείς να την καθησυχάσεις. Της δίνεις ένα τελευταίο παθιασμένο φιλί και φέυγεις για την πύλη. Φεύγοντας, της κρατάς το χέρι και σιγά σιγά οι άκρες των δάχτυλών σας απομακρύνονται. Μένεις να την κοιτάς που κλαίει κι εσύ εντελώς ξαφνικά αλλάζεις βλέμμα και κοιτάς μπροστά γιατί δεν αντέχεις να την βλέπεις να κλαίει. Θες να κλάψεις κι εσύ αλλά συγκρατείς τα δάκρυα και επιταχύνεις το βήμα σου. Περπατάς ολοένα και πιο γρήγορα και γυρνάς πρόσωπο να δεις αν είναι ακόμα εκεί. Είναι. Μόνο που αυτή τη φορά είναι όπως ακριβώς την γνώρισες, με μια λάμψη γύρω απ'το πρόσωπό της. Και αυτόματα επέστρεψε η χαρά στο πρόσωπό σου. Υψώνεις το χέρι σου για ένα τελευταίο αντίο, το ακουμπάς στη καρδιά σου και το απλώνεις προς το μέρος της, πράττει κι αυτή το ίδιο και χάνεσαι απ'το οπτικό της πεδίο. Μπήκες στο αεροπλάνο και το ταξίδι της επιστροφής είναι γεγονός. Σ'όλη τη διάρκεια ήσουν χαμογελαστός και μόνο χαρούμενες σκέψεις μπορούσες να κάνεις.
Έφτασες στο σπίτι και λίγο πριν κοιμηθείς σκέφτηκες ότι πλέον όλα θα είναι τόσο διαφορετικά. Θα ξαναβρείς κάποια κοπέλα να της χαρίσεις την καρδιά ή όχι? Θα μπορέσεις να ξαναερωτευτείς όπως την ερωτεύτηκες ή όχι? Θα ξαναζήσεις ξέγνοιαστα και ανέμελα ή όχι? Το μόνο σίγουρο είναι ότι εσύ θα προσωρήσεις μπροστά όπως σου αξίζει απλά θα έχεις στο μυαλό σου την χαρά και μόνο, όπως τότε ξανά και μ'αυτήν θα πορευτείς. Όσο για την κοπέλα... Είναι παρελθόν πλέον. Επέστρεψε απ'το έρασμους και χαθήκατε εντελώς. Αλλά εσύ χρησιμοποιείς τις αναμνήσεις με την ελπίδα για καλύτερες μέρες. Γιατί ξέρεις ότι άμα σε βλέπουν οι άλλοι χαρούμενο, τότε θα σου ανταποκριθούν κι αυτοί θετικά, ίσως και πολύ περισσότερο απ'όσο περιμένεις. Και είσαι σίγουρος ότι κι εκείνη το ίδιο κάνει.

ΤΕΛΟΣ

Τίτλοι τέλους: Μπορεί να μην υπάρχεις πλέον αλλά μου έδειξες τι σημαίνει χαρά σε μια εποχή που αναζητούσα την ταυτότητά μου και τη γαλήνη μέσα μου. Την ξαναβρήκα σε κάποια πρόσωπα που μου χάρισαν ιδιαίτερες στιγμές, ξαναβρήκα τι σημαίνει να απολαμβάνεις στο μέγιστο κάθε τι που κάνεις και θα την ξαναβρώ σε πρόσωπα άλλων. Χάρη σε σένα βρήκα χαρά σε άλλους. Όλα τα χρωστάω σε σένα κοριτσάκι μου... Σ'ευχαριστώ για όλα. Εις το επανιδείν.