Summer begins

 It's summer time and we are in summer mood, yeah!

Και πώς περάσαμε την μέρα πριν την επίσημη αρχή του καλοκαιριού μας...
Χθες, Τρίτη, απ'την στιγμή που ξύπνησα μέχρι σήμερα το πρωί, είχα δουλειές με φούντες.
Συγκεκριμένα, σήμερα παραδίδαμε την εργασία εξαμήνου στη σχολή. Χθες που λέτε λοιπόν, ήμουν σχολή από τις 2 το μεσημέρι, μέχρι τις 8 σήμερα το πρωί. Ούτε υπερωρίες να έκανα, επί πληρωμής μάλιστα.
Η νύχτα ήταν μεγάλη και το εργαστήρι μας έχει πάρει φωτιά. Εμείς στην θρυλική Τ12 στο ισόγειο και άλλοι στα υπόγεια του κτήριου Τοσιτσά, τα μέρη που κατέφευγαν οι αναρχικοί όταν πλάκωναν τα μπατσόνια στα Εξάρχεια. Και όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα. Όλοι τρέχουν να προλάβουν την προθεσμία.
Μπάι δε γουέι, όταν έφτασα στη σχολή, μια διμοίρα ΜΑΤ ήταν εκεί. Αίσχος. Σημειωτέον ότι είχαμε απεργία, αλλά τα εργαστήρια μας είναι ανοιχτά κανονικά για τους ταπεινούς και φτωχούς φοιτητές όπως είμαστε εμείς.
Η ζωή κατά τη διάρκεια της ημέρας κυλούσε όπως όλες τις υπόλοιπες μέρες του εξαμήνου. Με το που άρχισε να χάνεται το φως της ημέρας, είναι που άρχισε η "άλλη" ζωή, η ζωή που συμβαίνει μακριά απ'τα βλέμματά μας, αλλά τη βλέπεις αν βρεθείς στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.
Μετά τις 10 το βράδυ, τα πάντα γύρω απ'τη σχολή, μέχρι τη πλατεία Κάνιγγος και τη πλατεία Εξάρχειων είναι κλειστά. Μόνο τα γνωστά σουβλατζίδικα Σάββας και Κάβουρας παραμένουν ανοιχτά, συν ένα περίπτερο στην πλατεία και ένα άλλο στην Πατησιών, μπροστά απ'το Μουσείο. Όταν έφτασε η ώρα να γεμίσουμε το στομάχι μας, η μετακίνησή μας μέχρι την πλατεία Εξάρχειων και τον Κάβουρα, ήταν εύκολη κι ασφαλής, μιας και είχε ξενύχτηδες που τριγυρνάνε απο δω κι απο κεί. Υπόψιν ότι ήμουν απ'την μεριά του δρόμου, Στουρνάρη και Θεμιστοκλέους, όποτε δεν είδα τι γινόταν στα σπλάχνα της πλατείας. Αφού φάγαμε, επιστροφή στη δουλειά.
Στο εργαστήρι, η μυρωδιά φρεσκοκομμένου χαρτονιού, κόλλας και λιπαντικού απ'την φρέσκια λάμα του κοπιδιού, είναι κάτι μαγικό, κάτι που κάνει τη ζωή εκεί μέσα να μοιάζει ευχάριστη. Οι φορητοί υπολογιστές έχουν πάρει φωτιά, τα πολύπριζα επίσης, όλοι τρέχουν το γνωστό πρόγραμμα αρχιτεκτονικής, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που χαζεύουν στο νετ. Τι σου είναι η τεχνολογία με ασύρματο ίντερνετ!
Οι ατάκες δίνουν και πέρνουν, τα πειράγματα δε λείπουν, ενώ κάποιοι επιδίδονται και στο φλερτ, μιας και το βραδινό σκηνικό της σχολής είναι σαν άσσος στο μανίκι του κάθε επίδοξου Καζάνοβα. Μόνο που εδώ οι Καζάνοβες είναι οι συμφοιτητές μου.
Οι ώρες περνάνε και οι μπύρες πέρνουν και δίνουν. Μια μπύρα ρε παιδιά για να χαλαρώσουν τα νεύρα μας. Το χέρι μου τρέμει, απ'την πολύ χρήση χάρακα και κοπιδιού. Οι δείκτες των χεριών μου άρχισαν να πρίζονται. Αλλά συνεχίζουμε πάση θυσία, πάντα με συνοδεία πειραγμάτων, στιγμαίων βλεμμάτων σε κάποιες φοιτητριούλες που πίνουν τη μπύρα τους και κόβουν χαρτόνια, πεντάλεπτων διαλειμμάτων για να τεντωθούμε επειδή πιαστήκαμε παντού απ'τη στάση κουασιμόδου που απεκτήσαμε και παύσεις για τσιγάρο. Σκληρά πράγματα λέμε... Αλλά γουστάρουμε!
Τις πρώτες πρωινές ώρες, ήθελα να πεταχτώ στο περίπτερο που βρίσκεται στην Πατισιών, να ανεφοδιαστώ με τσιγάρα και μπύρες. Στη διαδρομή τα πράγματα είναι τραγικά. Στην Στουρνάρη, έβλεπες πρεζάκια να τρυπιούνται, γυναίκες σκυμμένες να παρακαλάνε ντίλερ για τη δόση τους, στην Πατισιών έβλεπες μαύρους να ελέγχουν την περιοχή και μαύρες να πουλάνε το σώμα τους. Σε κάποια φάση, μια παρέα από νεαρές κάτι έλεγε με τους μάυρους και χάθηκε αργότερα στο στενό της Τοσιτσά, ανάμεσα στο Μουσείο και το Πολυτεχνείο.
Έφυγα βιαστικά απο εκεί, μιας και ένιωθα το χέρι μου έτοιμο να αντιδράσει σε κάθε ύποπτη κίνηση κάποιου. Περπάταγα γρήγορα, αποφεύγοντας τις φωνές των πρεζάκιδων "φίλε έχεις κανά ευρώ?".
Είχε ψυχρούλα αλλά ίδρωνες εύκολα λόγω της υγρασίας. Μην πω για το πόσο ίδρωνες αν δούλευες συνέχεια, με το κοπίδι στο ένα χέρι και το χάρακα στο άλλο, χωρίς καμιά διακοπή.
Το φως άρχισε δειλά δειλά να εμφανίζεται και αφού άνοιξε και ο Γρηγόρης, οι πρώτοι καφέδες έκαναν την εμφάνηση τους. Βέβαια κάποιοι φρόντισαν να φτιάξουν στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι μας, μια αίθουσα που τη διαχειρίζουν αποκλειστικά φοιτητές. Ήρθαν και οι καθαρίστριες, άνοιξαν οι πόρτες της υπόλοιπης σχολής, κάποιοι ήρθαν εκείνη την ώρα και άλλοι έφευγαν, για να ξεκουραστούν λιγάκι. Εγώ τελείωσα τη δουλειά μου, η ομάδα μου είχε ακόμα, αφού κανονίσαμε πώς θα παραδώσουμε την εργασία, αποχώρησα στις 8 το πρωί. Η συνεχής δουλειά με έκανε να μη νυστάζω καθόλου αλλά προφανώς σωματικά δεν άντεχα άλλο. Τα χέρια μου είναι πρισμένα και η ανάγκη για κάποια φυσιολογική στάση πέρα απ'τη στάση κουασιμόδου, ήταν επιτακτική.

Όλα καλά μέχρι εδώ, μέχρι που με ξύπνησε ένα μήνυμα στο κινητό που έγραφε "η εργασία παραδώθηκε, αποστολή εξετελέσθη". Και πάλι όλα καλά και όλα όμορφα, γιατί το καλοκαίρι μόλις άρχισε... Και το φετινό καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό, με μια δόση όμως like last summer...

Κι επίσημα πλέον, καλό σας καλοκαίρι. Τώρα που τελείωσαν και τα υπόλοιπα φοιτητούδια, ποιος μας πιάνει!

Ιn bed we are different than outside

 Και καθώς ανάβαμε τσιγάρο μετά από μαραθώνιο στο κρεβάτι, αναρωτήθηκα:

"Πώς γίνεται μια τόσο δα ψυχούλα να είναι τεράστια στο κρεβάτι? Μια τόσο αθώα να γίνεται πρόστυχη? Η έκφραση "μικρός στο μάτι, μεγάλος στο κρεβάτι" έχει βάση τελικά... Ή μήπως όχι? Μέτρησε ο έρως ή το ζωώδες ένστικτο?"

Και πιο μετα:

"Αν το γλυκό νεογέννητο γατάκι μπορεί να γίνει μια επικίνδυνη τεράστια γάτα με κοφτερά νύχια και η λογική της ζωής λέει οτι το ανάποδο δε γίνεται, τότε γιατί γίνεται?"

Καμιά σαφής απάντηση και στα δυο ερωτήματα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν όλες ήταν το ίδιο κι εκτός κι εντός κρεβατιού, δε θα υπήρχε σάξπενς και ιντρίγκα.'Η όχι?

Το σύστημα στο κοτέτσι

Aμφιθέατρο κτήριου Γκίνη [tMax], σχολή Αρχιτεκτόνων.

Σήμερα διάβασα ένα editorial κάποιου Παππού σε ενα περιοδικό για την κουλτούρα του σκειτ/σερφ/κλπ. Έγραφε ότι υπάρχουν 3 κατηγορίες ανθρώπων.

Η πρώτη κατηγορία έχει να κάνει με τα άτομα που "μάχονται" για να κάνουν "κάτι" για το γενικότερο καλό της χώρας. "Μάχονται" αλλά οι προσπάθειές του είναι άκαρπες. Η κατηγορία αυτή θα μπορούσε να είναι ένας καρκίνος γιατί αρέσκεται να κατατρώει χωρίς διάκριση κάθε ζωτικό όργανο ενός οργανισμού και δε γνωρίζουν καν τι υποστηρίζουν. Απλά μάχονται στο όνομα της ψήφου και την αρρώστια κάποιας σταλιάς εξουσίας που μπορεί να κατέχουν κάποια δεδομένη στιγμή.
Η δεύτερη κατηγορία έχει να κάνει με τα άτομα που δε δίνουν δεκάρα για το τι συμβαίνει τριγύρω τους ή τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον σε μια χώρα που πάει για φούντο. Σε αυτά τα άτομα συγκαταλέγεται κι ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτικών. Αρχικά λες πώς είναι δυνατόν το μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικών να αναλαμβάνει θέσεις που δε γνωρίζει καν? Κοινώς μοναδικός τους στόχος η απόκτηση εξουσίας και χρήματος.
Η τρίτη κατηγορία έχει να κάνει με τα άτομα που ναι μεν γνωρίζουν ποια είναι η κατάσταση και που κατευθύνεται το "κοτέτσι", από όπου κι αν κατάγονται, αλλά έχουν θέσει διαφορετικές προτεταιότητες, όπως η επιβίωση ή αδυνατούν να αγωνιστούν σε μια μάχη χαμένη σίγουρα, μια και ο ελεύθερος χρόνος που διαθέτουν είναι πολύτιμος γι'αυτούς. Με αποτέλεσμα να ακολουθούν τη "μόδα" της καθημερινότητας.

Το παραπάνω είναι κόπυ πέιστ, αλλά το βρήκα ενδιαφέρον και σε συνδιασμό με την φωτογραφία, προβληματίστηκα. Καμιά κατηγορία δε θεωρώ ότι είναι λάθος, εξάλου του καθένα "όπως του καπνίσει", μιας και οι τρεις κατηγορίες γεννήθηκαν σε τούτη τη χώρα, τη χώρα στην οποία η εξυπνάδα είναι η απόκτηση χρημάτων με λαμογιές. Ή τουλάχιστον το εκπαιδευτικό μας σύστημα αυτό μας έχει δείξει.
Αν πρέπει να βάλω τον ευατό μου σε κάποια κατηγορία, θα έλεγα στην τρίτη, γιατί σε αυτή ανήκουν οι περισσότεροι "χύμα" και καλοπερασακιάδες. Έχουν επίγνωση της κατάστασης, αλλά κοιτάνε πρώτα απ'όλα την πάρτη τους και μόνο. Όπως ο Παππούς, έτσι κι εγώ, θα προτιμούσαμε να περνάμε και γαμώ, κάνοντας αυτό που γουστάρουμε, δηλαδή σερφ, σνόουμποντ, να πηγαίνουμε ταξίδια, να μαζευόμαστε για μπάρμπεκιου, να γνωρίζουμε γκομενάκια, να φασωνόμαστε, να πηδιόμαστε. Με λίγα λόγια, ζούμε το τώρα και χεστήκαμε για το μέλλον. Αλλά, όπως και με τις άλλες κατηγορίες, καταλήγουμε στο ότι είμαστε λαμόγια και η πορεία που έχουμε χαράξει, ενώ την θεωρούμε δίκαιη, ίσως είναι άδικη για κάποιους άλλους.
Κι αναρωτιέμαι. Αν έχουμε άδικο στην τελική, τότε ποιός έχει δίκιο, αφού και οι άλλοι είναι λαμόγια? Όλοι για την πάρτη τους και μόνο?
Ή όντως πρέπει να γαμήσουμε κάποιον πριν μας γαμήσει αυτός?

Πριν την αρχή

Αφησέ με να σου πιάσω το χέρι χωρίς να το περιμένεις

Αφησέ με να σε αγκαλιάσω χωρίς να το περιμένεις

Αφησέ με να σε φιλίσω χωρίς να το περιμένεις

Σε κοιτώ και χαμογελάς

Σου μιλάω και χαμογελάς

Σου χαιδεύω τη πλάτη και χαμογελάς

Αλλά γιατί δε μ'αφήνεις? Γιατί μου φαίνονται ψεύτικα όλα αυτά? Ψεύτικο και το χαμόγελό σου?

Άφησέ με και χαμόγελά μου αληθινά

Ξέρω ότι το θέλεις κατά βάθος

Ξέρω τι θέλεις αλλά τα μάτια σου δε μ'αφήνουν να τα δω σε βάθος

Βλέπω κάτι καταπληκτικό στα μάτια σου 

Και είναι κρίμα να τ'αφήσω έτσι λυπημένα

Ξέρω ότι κρύβεις μια πονηριά μέσα στα μάτια σου

Αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτό μπορείς να το αλλάξεις

Γιατί είσαι δυστυχισμένη και σε σύγκρουση μέσα σου

Δεν ξέρεις τι θέλεις αλλά εγώ ξέρω τι θέλω για εμας

Αλλά αφησέ με να σου δείξω τι θέλεις με πράξεις

Άφησέ με, άφησέ με

Το χεράκι σου δώσε μου

Κι εγώ θα σου δείξω το δρόμο της καρδιάς σου

Κι αν φοβάσαι σε τούτο το ταξίδι, είμαι δίπλα σου

Και δίπλα σου θα είμαι μέχρι τον τελικό προορισμό μας

Η ιστορία ενός παπουτσιού

Πόσα χρόνια αντέχει ένα παπούτσι? Στα εικονιζόμενα μαύρα σταράκια, 6 χρόνια και κάτι.
Μάλλον πρέπει να τα πετάξω, γιατί έχουν διαλυθεί. Αλλά δεν μπορώ. Κουβαλάνε μια [βαριά και ασήκωτη] ιστορία. Με αυτά μπήκα ως πρωτοετής στη σχολή, με αυτά περπάτησα σε άσφαλτο, χώμα, άμμο, πέτρες, χιόνι. Μόνο σε βροχή δεν περπάτησα γιατί ξέρετε πως μπαίνει το νερό μέσα στα σταράκια, ιδίως τα φθαρμένα. Με αυτά ερωτεύτηκα, με αυτά έκλαψα και με αυτά άνοιγα συζητήσεις για δυνατά μυαλά. Α, και με αυτά χτύπησα το πρώτο τατουάζ. Τα αγαπώ τα σκατούλικα.
Είχα γράψει 2 αγαπημένες μου φράσεις για την εποχή εκείνη. Dreams do come true στο δεξί. Somewhere out there in the middle of frozen nowhere, I am searching for my white balance στο αριστερό. Το πρώτο το έγραψα έτσι, γιατί μου άρεσε. Πού να ήξερα τότε ότι θα φτάσω σε σημείο να πιστεύω σε όνειρα? Το δεύτερο το έγραψα την εποχή που το χιονι εξελίχθηκε σε λατρεία. Ακόμα λατρεία είναι. Την λευκή μου ισορροπία μάλλον την βρήκα αλλά εξακολουθώ να θέλω να αναζητώ κι άλλες παγωμένες τοποθεσίες. 'Ατιμο καλοκαίρι, είναι μακριά ακόμα ο χειμώνας?
6 χρόνια ιστορίας σε ένα παπούτσι. Άπειρες στιγμές, άπειρες αναμνήσεις που δε θα τις ξεχάσεις ποτέ, γιατί είναι μέρος της ζωής σου. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να αποχωριστείς κάτι. Εξάλου τίποτα δεν είναι πατοντινό.
Μήπως μαζί με την μεγάλη αλλαγή, πρέπει και να τα πετάξω? Χμμμμ, δύσκολη επιλογή, γιατί κουβαλάνε και αναμνήσεις...
Πρέπει να το παραδεχτούμε. Σαν τα σταράκια πουθενά αλλού. Αν δεν υπήρχαν τα σταράκια, δε θα υπήρχε το ιδανικό παπούτσι ή εστώ δε θα υπήρχαν τα σνίκερς όπως τα ξέρουμε σήμερα... Τα σταράκια είναι ο διαχρονικός πρόγονος των σημερινών σνίκερς.
We love sneakers

Ηθικό δίδαγμα? Μην πετάτε τίποτε!

Σημαδεμένο όνειρο

Αυτός είναι ξαπλωμένος στο δωμάτιό του και διαβάζει και ξαφνικά μπαίνει μέσα μια αιθέρια ύπαρξη. Αυτή έχει ένα αδύνατο και γυμνασμένο σώμα με στρογγυλά και στητά μεμέ και καλοσχηματισμένο και όρθιο ποπό, φοράει ένα λευκό στενό και κοντό φανελάκι κι από κάτω ένα μαύρο δαντελωτό κυλοτάκι. Αυτός έχει ένα γυμνασμένο σώμα με μεγάλες πλάτες και πήχεις με τις φλέβες να πετάγονται προς τα έξω και φοράει ένα μαύρο στενό μποξεράκι.
Αυτή έρχεται από πάνω του κι εκείνος, σε σοκ ακόμη, μένει ακίνητος. Εκείνη πέρνει την πρωτοβουλία, φιλάει και γλύφει τον λαιμό του, έχοντας τα χέρια της στο πρόσωπό του και ψυθιρίζει στο αυτί του "σήμερα είμαι δικιά σου και δικιά σου για πάντα". Κι εκείνος, αφού συνειδητοποίησε τι συμβάνει, πέρνει την κατάσταση στα χέρια του, τραβάει το κεφάλι της προς τα πίσω, την κοιτάει στα μάτια και την φιλάει παθιασμένα, η γλώσσα του μπερδεύεται με την δικιά της ενώ τα χέρια του μπαίνουν μέσα απ'το κυλοτάκι και το φανελάκι. Και τότε αισθάνεται ένα χέρι μέσα απ'το μποξεράκι του και μια γλυκιά ανατριχιαστική αίσθηση διατρέχει μέσα του. Αυτή πιάνει το μεγάλο και σκληρό του τσουτσούνι και αρχίζει το παιχνίδι. Κι αυτός, ακολουθώντας τις κινήσεις της, βάζει τα δάχτυλά του στο απαλό, άτριχο και ζεστό γατάκι της. Ξεκινάει με ένα δάχτυλο, καταλήγει με τρία και αντί να τα κουνάει μπρος-πίσω, διαλέγει να τα κουνάει δεξιά-αριστερά, με τα ακροδάχτυλά του να ακολουθούν μια ξεχωριστή κίνηση, συντονισμένη πάντα απ'αυτόν. Κι εκείνη, μη αντέχοντας, αρχίζει να ανασάνει βαριά, με το κεφάλι προς το ταβάνι, ενώ ταυτόχρονα το χέρι της είναι γραπωμένο στο τσουτσούνι του που είναι ακόμα πιο χοντρό τώρα και το τραβάει με μεγαλύτερη μανία. Εκείνος της γλύφει τις ρώγες, με τα δάχτυλά του πάντα μέσα στο γατάκι της κι εκείνη μοιάζει με σπαρταριστό ψάρι έξω απ'το νερό. Η ηδονή είναι τόσο μεγάλη που αυτή πρόλαβε να τελειώσει. Και το προσωπό της από γλυκό, αθώο και παιδκό, μετατράπικε στο πρόσωπο μιας ύαινας, έτοιμη να κατασπαράξει τη λεία της. Ανεβαίνει πάνω του και του χαρίζει τις καλύτερές του στιγμές. Αυτός, μη αντέχοντας, την γυρίζει στα τέσσερα, το κεφάλι της ακουμπαει στο στρώμα κι εκείνος μια της γρατσουνάει τη πλάτη, μια την κρατάει απ'το ποπό, μια απ'τους ώμους. Συνεχίζει να μπαινοβγαίνει μέσα της, με μεγαλύτερη ένταση και κάθε φορά που μπαίνει μέσα της, εκείνη πιέζει τον ποπό της προς το μέρος του. Η ηδονή είναι τόσο μεγάλη, αλλά προφανώς κανένας τους δε θέλει να τελειώσει. Τότε εκείνος, τη σηκώνει, με την πλάτη πάντα προς το μέρος του, τα πόδια της βρίσκονται έξω απ'τα δικά του και συνεχίζουν όπως πριν, μόνο που εκείνος χαιδεύει τα μεμέ της κι εκείνη γλύφει το λαιμό του.
Η στιγμή της κορύφωσης φτάνει και για τους δυο κι εκείνος γέρνει προς τα πίσω, στηρίζεται στο στρώμα και το σώμα του κινείται ρυθμικά προς τη λεκάνη της, ακόμα πιο γρήγρα. Κι εκείνη, βάζει τα χέρια της στον τοίχο και συγχρονίζεται με τις κινήσεις του μέχρι που αρχίζουν να κινούνται ολοένα και πιο αργά, πιο απαλά, πιο γλυκά, μέχρι που τελειώνουν και οι δυο. Μένουν σαν αγάλματα για μερικά δευτερόλεπτα, αφού και οι δυο εξακολουθούν να χύνουν και προσπαθούν να παρατείνουν την απόλαυση. Η κορύφωση ολοκληρώθηκε, αυτός γέρνει ακόμα πιο πίσω και ξαπλώνει, ιδρωμένος και με γρήγορες αναπνοές κι αυτή γέρνει μροστά, με τη λεκάνη της ακόμα πάνω του και ξαπλώνει μπρούμυτα, με τα μαλλιά ανακατεμένα, βγάζοντας κι εκείνη γρήγορες ανάσεις.
Και μετά ξαπλώνουν δίπλα δίπλα, χαμογελόντας και κοιτάζοντας ο ένας στον άλλον. Αυτή μπαίνει για ντουζ κι εκείνος ανάβει ένα τσιγάρο, για να χαλαρώσει. Το τσιγάρο τελειώνει, το σβήνει, κλείνει τα μάτια του κι εκείνη ακόμα δεν είναι εδώ. Είναι ακόμα στο ντούζ. Ή όχι?

Και τότε πετάγεται απ'το κρεβάτι του με ιδρώτα και βαριά ανάσα. Είχε ονειρευτεί το τέλειο σεξ. Με μια άγνωστη αιθέρια ύπαρξη. Ή μήπως την ξέρει αλλά δεν την έχει συνατήσει ακόμα? Κι ένα χαζό αλλά χαρούμενο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Η ώρα ήταν δώδεκα το μεσημέρι κι έπρεπε να φύγει. Και τότε ξεκίνησε η πρώτη μέρα για το υπόλοιπο της ζωής του. Ήταν αισιόδοξος. Ένιωθε ότι ο κόσμος είναι δικός του. Ένιωθε βασιλιάς στη θέση του βασιλιά. Ένιωθε ότι όλα τα μπορεί.

Σειρά σου τώρα!

Ναι, ναι, ξέρω, δεν έχω και σε εκτίμηση τον όρο "βραβείο" γιατί είμαι μετριόφων γενικά.
Αλλά έλαβα τούτο το βραβειάκι, από 2 άτομα ταυτόχρονα και νιώθω την ανάγκη να το μοιράσω με άλλα άτομα. Αρχικα σκέφτηκα οκ, πήρα το βραβειάκι μου, ας πάω στο σπιτάκι μου τώρα, αφού έχει προηγηθεί μια ιστορική ερμηνεία που ξεκινάει κάπως έτσι "ευχαριστω τον μπαμπά την μαμα τους συντελεστες" κλπ κλπ και τελειώνει με δάκρυα στα μάτια μου, υπό τον ήχο χειροκροτημάτων από όρθιους θεατές, αλλα τελικά είμαστε σαν μια οικογένεια εδώ στην μπλογκοσφαιρα και ό,τι πέρνεις πρέπει να το μοιάζεσαι και με άλλους.

Εδώ στην μπλογκόσφαιρα ανακάλυψα κόσμο που τολμά να πει όσα δεν τολμά να πει στον πραγματικό κόσμο κι έχει όρεξη να βοηθήσει ή να δεχτεί βοήθεια. Ξέρω, εδώ κρυβόμαστε πίσω απ'τις μάσκες αλλα τουλάχιστον αυτά που λέμε είναι αληθινά. Για ποιόν άλλωστε λόγο να πούμε μούφες? Όποιος έλεγε μούφες, να περάσει την πόρτα εξόδου, χα! Και οι μάσκες αργά ή γρήγορα πεφτουν. Έτσι δεν πάει? Χα!

Δίνω λοιπόν το βραβείο:
Αmalthia γιατί είναι τρελή και μου τεριάζει
Lefteris Savvidis γιατί παίζει να είναι απ'τους λίγους με κοινά στοιχεία
Αlex from planet Mab γιατί είναι συνάδελφος και θα γίνουμε και οι δυο μεγάλοι μηχανικοί [γκουχου γκούχου]
H κοπέλα του χαμένου ναυαγού  γιατί μου έδωσε να καταλάβω όσα κανένας άλλος
Free Spirit γιατί τα λέει πιό απλά απ'όλους μαζί και ένα ελεύθερο πνεύμα είναι όαση στην έρημο
Coula γιατί απλά δεν υπάρχει
Elen King ό,τι και να πώ, είναι λίγο
Parakmiako Ergaleio γιατί σκέφτεται ή και γράφει το "metal for real \m/" ακριβώς όπως αντηχεί το γρατσούνισμα στην ηλεκτρική κιθάρα
Αυτή ή αυτός? λίγα λόγια για Αυτήν
Γιώργος Τ γιατί είναι καθαρόαιμος Παναθηναικός

Στο κάτω κάτω σ'όλους πάει το βραβείο γιατί όλοι σας σταθήκατε αφορμή να σας παρακολουθώ ή και να με παρακολουθείτε και να συζητήσουμε κάποιο σχόλιο.

Κι αφού είπα τα γνωστά "ευχαριστω" κλπ κλπ αηδίες, αποχωρώ τώρα και θα επανέλθω  σύντομα!

Προμηθέας εναντίον Πανδώρας

Ήσουν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Όχι, λάθος. Τι συνηθισμένος λέω? Ο συνηθισμένος περνάει κάποιες ώρες της μέρας του ξύνοντας τα παπάρια του. Άρα λοιπόν, για να το πω καλύτερα, ήσουν ένας άνθρωπος που σέβεται τη φύση του και είναι δραστήριος 24 ωρες την εβδομάδα. Ήσουν ένας άνθρωπος που σέβεται τη δουλειά, δουλεύεις σαν το σκυλί, γιατί είσαι ο καλύτερος, συμβάλλεις στα μέγιστα για την απόδοση της επιχείρησης, όλοι σε επιβραβεύουν, πέρνεις έναν παχουλό μισθό. Πηγαίνεις τακτικά γυμναστήριο γιατί σέβεσαι το σώμα σου, δίνεις τακτικά ραντευού για ματσάκια 5Χ5 στο ποδόσφαιρο ή 3Χ3 στο μπάσκετ. Ασχολείσαι και με τα εξτρίμ αθλήματα περιστασιακά, όπως με το σνόουμπορντ ή το σκι το χειμώνα, το σερφ ή το γουιντσερφ το καλοκαίρι, το μάουντεν μπάικ στο ενδιάμεσο. Έχεις του κόσμου τα λεφτά και θα μπορούσες να έχεις υπερπολυτελή διαμερίσματα στη Γλυφάδα, τη Βούλα ή τη Κηφησιά, την Εκάλη. Και φυσικά εξοχικό στο Λαγονήσι, το Σούνιο, το Πόρτο Ράφτη, το Σχοινιά. Αλλά το μόνο που έχεις είναι ενα ταπεινό αλλά άνετο διαμέρισμα που δεν είναι πολυτελές, αλλά δεν το λες και φτωχικό. Τις ανέσεις σου τις έχεις.
Με λίγα λόγια ζούσες τη ζωή σου με πρόγραμμα, πρόσφερες στην κοινωνία αυτά που μπορούσες και όλοι σε αναγνωρίζουν για την προσφορά σου. Όλοι σε σέβονται αλλά εσύ προτιμάς έναν ήσυχο βιο.
Και μετά την γνώρισες. Γνώρισες μια αιθέρια ύπαρξη που αγγίζει τα όρια της τελειότητας τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Φυσικά έχει και τα ελλατώματά της αλλά η ομορφιά της ήταν τέτοια, που τα κάλυπτε. Τα πάντα πάνω της ήταν ελκυστικά, μεθυστικά και παραπλανητικά. Είχε την ομορφιά της Αφροδήτης, την σοφία της Αθηνάς, την πανουργιά του Ερμή, την ζήλεια της Ηράς. Είχε τις αρετές και των 12 θεών του Ολύμπου.
Την γνώρισες κι έχασες τα λογικά σου. Ξαφνικά σταμάτησες να προσφέρεις τα μέγιστα για το καλό της κοινωνίας των ανθρώπων, σταμάτησες να ασχολείσαι με την προσωπική σου ευχαρίστηση, σταμάτησες να αρκείσαι με τον ήσυχο βιο στο διαμερισματάκι σου. Την ήθελες τόσο πολύ που για χάρη της, τα παράτησες όλα, για να ζήσεις όλα όσα ονειρευόσουν μαζί της. Όλα όσα ονειρευόσουν μπορούσες να τα κάνεις, αλλα δεν τα ένανες γιατί δεν είχε νόημα να μην τα μοιράζεσαι με κάποια που αγαπάς. Και τώρα, που τη βρήκες, τα κάνεις μαζί της. Ζεις σαν άρχοντας ευτυχισμένος μια ανέμελη ζωή, ζεις τα χαμένα χρόνια που αναζητούσες πάντα.
Αλλά ξεχνάς κάτι πολύ βασικό. Τα έχεις παρατήσει όλα και ο κόσμος στράφηκε εναντίον σου. Δε σ'αγαπά πλέον, σε θεωρεί προδότη περιμένει να εμφανιστείς για να σε λιντσάρουν. Η γυναίκα που γνώρισες, σε μάγεψε, σε έκανε να ζήσεις τη ζωή της, ανέχτηκες τον εγωισμό της. Προς το παρόν στα μάτια σου φαίνεται ότι περνάει καταπληκτικά μαζί σου αλλά είσαι τόσο πολύ τυφλωμένος που δε σκέφτεσαι τι μορεί να συμβεί στο μέλλον σου.
Κι αφού η γυναίκα πήρε αυτό που ήθελε, σε παράτησε στο έλεος όλων και σε τιμώρισε. Εξάλου σκοπός της ήταν να σε τραβήξει απ'την αγάπη του κόσμου, γιατί δεν άντεχε στη σκέψη ένας ταπεινός άνθρωπος όπως εσύ, να αγαπιέται απ'όλους. Την γυναίκα αυτή φυσικά και την έστειλε κάποιος πιο ισχυρός, αλλά εσύ δεν το ήξερες. Κι έτσι, σε τιμώρισαν, με τον τρόπο τους.
Αλλά δεν υπολόγισαν τη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου, τη συγχώρεση και τη μνήμη. Ο κόσμος σε θυμάται ακόμα και σήμερα για την τεράστια προσφορά σου σ'αυτούς και μιλάνε για σένα, όπως ο μύθος ζωντανεύει φανταστικά πρόσωπα, ο θρύλος ζωντανεύει τη δύναμη της σκέψης και τα παραμύθια που δεν έχουν ωραίο τέλος αλλά σου αρέσουν γιατί είναι και διδακτικά.


Αυτή είναι η ιστορία του Προμηθέα και της Πανδώρας.

Κατά τον Αισχύλο, ο Προμηθέας ήταν η ανθρώπινη λογική και η φλόγα για το μέλλον της ανθρωποτητας. Ο Προμηθέας έφερε τη φωτιά, επινόησε τη γραφή, εξημέρωσε τα ζώα, καλλιέργησε τη γη, ανακάλυψε κι έμαθε να επεξεργάζεται τα μέταλλα, κατασκεύασε πλοία κι έμαθε να ταξιδεύει με οδηγό τ'άστρα, ανακάλυψε τον τροχό, βρήκε γιατρεία για τις αρρώστειες, συνέλαβε τα μαθηματικά και άλλα πολλά που κατάφερε ο σύγχρονος άνθρωπος.

Ο Προμηθέας είναι το τέλειο παράδειγμα ανθρώπου που δεν περιμένει τίποτα από τους άλλους, πόσο μάλλον απ'τους θεούς. Ό,τι ήθελε, το κατάφερνε, χάρη στη δύναμη του νου του. Κατά τον Αισχύλο βέβαια, ο Προμηθέας ήταν αυτός που έκλεψε την σοφία των θεών και συγκεκριμένα τη φωτιά και τη μετέδωσε στο λαό. Και οι θεοί τον τιμώρησαν, αφήνοντας το κρέας του στους ανθρώπους. Αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει ή αν έχει, τότε είναι η κοινωνική διάσταση της αμφισβήτησης των θεών. Εξάλου όλοι μας κρύβουμε έναν θεό μέσα μας, ανεξάρτητα με το τι πιστεύουμε.

Ο Προμηθέας είναι "μηχανικός". Έκλεψε τη φωτιά, τη "φλόγα" της γνώσης. Μπορεί η σκέψη του να ήταν ευφιής, αλλά τίποτα δε τεριάζει στη λογική του. Το μεγαλείο των επιστήμων, η βιομηχανική επανάσταση, η κατάκτηση της Σελήνης και του σύμπαντος, είναι αποτέλεσμα κοφτερής σκέψης, όπως του Προμηθέα. Και η επαγωγική σκέψη του δεν του επέτρεπε να γευτεί τα συναισθήματα, άρα δεν ήξερε τι σημαίνει το κάθε συναίσθημα.

Κι έτσι, ο Δίας και οι άλλοι θεοί, μη μπορώντας να αντέξουν την ανεξαστησία των ανθρώπων και της σκέψης τους, έπρεπε να τιμωρήσουν τον Προμηθέα με κάποιο συναίσθημα, ή μάλλον συγκεκριμένα, έστειλε τις Αισθήσεις να πολεμήσουν τον Λόγο. Ο Δίας δημιούργησε τις Αισθήσεις στο πρόσωπο μιας γυναίκας που ήταν συνδιασμός της ομορφιάς της Αφροδίτης, της σοφίας της Αθηνάς, της δύναμης του Ήφαιστου και της πανουργιάς του Ερμή. Η γυναίκα αυτή ονομάστηκε Πανδώρα, γιατί οι θεοί του Όλυμπου όλοι της δώρισαν κι από ένα δώρο.

Η Πανδώρα στάλθηκε σαν "δώρο" στον Προμηθέα, σαν τιμωρία. Τιμωρία στην ικανότητα του να σκέφτεται. Και τελικά ο νους νικήθηκε από την ακαταμάχητη ομορφιά της Πανδώρας και των αισθήσεων. Η Πανδώρα είναι η δύναμη της ομορφιάς χωρίς τη λογική. Είναι το "περιττό" που προστίθεται ευχαρίστως στο αναγκαίο της λειτουργικής και στερεάς κατασκευής για να προσφέρει ηδονή των αισθήσεων.

Το αυθεντικό κείμενο βρίσκεται στο βιβλίο του Παναγιώτη Τουρνικιώτη, καθηγητή αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ κι έχει τίτλο "Η αρχιτεκτονική στη σύγχρονη εποχή", εκδόσεις Futura.

Η ηδονή και το συναίσθημα νίκησαν την δύναμη του νου και την παραγωγικότητα. Η ζωή συνεχίζεται χωρίς Προμηθέα και Πανδώρα. Δε χρειαζόμαστε ούτε το ένα ή το άλλο. Αν υποθέσουμε πως το μυαλό συνδέεται με την καρδιά μέσω μιας οδού, τότε ο Προμηθέας και η Πανδώρα είναι στις άκρες της οδού. Εμείς τείνουμε προς τη μέση, για τον καλύτερο συνδιασμό σοφίας και γοητείας.

Έτσι ακριβώς και στο βιβλίο ο Τουρκινιώτης ήθελε να πεί ότι πολλές φορές η αρχιτεκτονική ομορφιά μπορεί να συνδιαστεί με την μηχανική πρακτικότητα, κάπου στη μέση, "για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα". Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, ε? Το θέμα είναι ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την μεταφορά και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Τα συμπεράσματα δικά σας και περιμένω σχόλια.

ΥΓ: Είχα σκεφτεί να κάνω την ανάρτηση όταν διάβαζα για εξεταστική αλλά το ξέχασα και το θυμήθηκα σήμερα.

Όπως ποτέ ξανά

Σε είδα κάποτε, μου χαμογέλασες, ρώτησα τους φίλους μου ποια είσαι, αλλά σημασία δε δώσανε

Σε είδα κάποτε, οι φίλοι μου άρχισαν να σου μιλάνε εκείνη τη στιγμή και απ'τα μάτια μου σε τραβήξανε

Σε είδα κάποτε, οι φίλοι μου άρχισαν να λένε τα δικά τους, σε πλησίασα και σημασία μου δωσες

Σε είδα κάποτε, οι φίλοι μου συνέχισαν τα δικά τους, σου συστήθηκα κι έτσι με γνώρισες

Σε ξαναείδα μετά από καιρό και σημασία πάλι μου δωσες

Σε ξαναείδα μετά από καιρό και κουβέντα σου πιασα

Σε ξαναείδα μετά απο καιρό και μαζί μου χόρεψες

Σε ξαναείδα μετά από καιρό και κάτι μέσα μου έχασα

Κάτι έχει το βλέμμα σου, το πρόσωπό σου, το χαμόγελό σου

Όπως ποτέ ξανά

Σε ξαναβλπεω τώρα και να σε κοιτάξω δεν τολμώ

Σε ξαναβλέπω τώρα και να σου μιλήσω δεν μπορώ

Σε ξαναβλέπω τώρα και να σου χαμογελάσω δε μου ρχεται

Ξαφνικά άλλαξες βλέμμα, πρόσωπο, χαμόγελο

Το βλέμμα σου έγινε κρύο, το πρόσωπό σου σκοτεινό, το χαμόγελό σου χάθηκε

Αλλά σε είδα πριν και έλαμπες

Αλλα σε είδα πριν και μου μίλησες

Αλλά σε είδα πριν και μου χαμογέλασες

Σου είπα κάτι και γέλασες

Σου είπα κάτι και με ακούμπησες

Σου είπα κάτι και με κοίταξες

Σου είπα κάτι και τότε θυμήθηκα

Κάτι έχει το βλέμμα σου, το πρόσωπό σου, το χαμόγελό σου

Όπως ποτέ ξανά

Την συνέχεια δεν την αποκαλύπτω. Όπως τα νομίσματα, έτσι και το τέλος έχει δυο όψεις. Χαρούμενο? Δυστυχισμένο? Αδιάφορο? Γίνονται ευχάριστα πράγματα σε δύσκολες περιόδους όπως είναι η εξεταστική [βάλτε ό,τι άλλο θέλετε]? Συνδιάζονται ερωτας και εξεταστική? Θα δούμε. Θα δω, θα δειτε.

Το τελευταίο γράμμα

"Ένα τελευταίο γράμμα, ένα εσώκλειστο τριαντάφυλλο, μια τελευταία αποστολή και καληνύχτα στο παρελθόν μου"

Αυτό σκεφτόμουν σήμερα όταν ξύπνησα. Γιατί εδώ και λίγο καιρό νιώθω ότι μια νέα αρχή πλησιάζει. Βασικά ακόμα το νιώθω.
Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να αποκληρώσεις το παρελθόν και τις συνήθειες. Εν μέρη έχω ξεχάσει το παρελθόν μου γιατί αρκετά με γάμησε, αρκετά με πλήγωσε και αρκετά με κορόιδεψε.
Θέλω να κόψω το κάπνισμα. Γιατί μου αρέσουν τα αθλήματα. Κι έχω βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Θα το κόψω όταν έρθει το γαμημένο μεγάλο μπαμ.
Θέλω να αποβάλλω το ελλάτωμά μου το ότι είμαι κλειστός τύπος και δεν ανοίγομαι εύκολα, ή εστώ την κακιά συνήθεια ότι πολλές φορές μαζεύομαι σε μια γωνία και μιλάω μόνο όταν μου μιλάνε.
Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι υπερβολικά χωρίς καμιά πράξη. Λιγότερες σκέψεις και περισσότερες πράξεις πλέον.
Αλλά το παρελθόν δεν αποκληρώνεται τόσο εύκολα. "Έτσι είμαι εγώ, δεν μπορώ να το αλλάξω" λένε. Μπορείς τελικά? Δύσκολο πράγμα να αλλάζεις τελικα.

Νομίζω ότι έχω αλλάξει σε σχέση με περσυ. Το ίδιο μου είπε κι ένας φίλος. Για μένα, νέα εποχή, νέα αρχή δηλαδή, είναι το τέλος του καλοκαιριού. Σιγά μην περιμένω μέχρι τότε... Βαρέθηκα. Να πάνε να γαμηθούν όλα, εγώ θέλω νέα αρχή ΤΩΡΑ.

Για κάποιον περίεργο λόγο, απ'το ζενίθ, βρέθηκα σήμερα στο ναδίρ. Από την άλλη όμως χαίρομαι για έναν φίλο μου που με την συμβολή μου, έκανε κάτι με μια τύπισσα που γουστάρει. Κι εγώ παραμένω η ίδια κότα που ήμουν πάντα...

Μήπως είμαι ερωτευμένος? Μπα, δεν το πιστεύω. Πιστεύω στον έρωτα που γεννιέται μέσα από τη σχέση. Γαμώτο!

Ξεχνάς για να θυμάσαι

Είχα ξεχάσει πώς είναι να περιμένεις με αγωνία να πας κάπου, επειδή ξέρεις ότι εκεί θα δείς κάτι που θέλεις.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να χαμογελάς με ένα βλέμμα χαράς σα να περιμένεις κάτι θετικό.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να γνωρίζεις νέους ανθρώπους και να ανταποκρίνονται θετικά, επειδη ανταποκρίθηκες κι εσύ θετικά.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να διασταυρώνεις το βλεμμα σου με το βλέμμα καποιου άλλου και να το διατηρεις.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να παρακολουθείς ένα βλέμμα και να προσπαθείς να καταλάβεις τι σκέφτεται ο άλλος.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις κουρασμένος, μόνο και μόνο επειδή αποχώρησαν όλοι από ένα μέρος και αυτόματα μια μικρή απογοήτευση κυριεύτηκε μέσα σου.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να αποχωρείς από κάπου και να κάθεσαι μόνος σου σε ένα παγκάκι, περικυκλωμένος από σκέψεις.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να περνάς μια βραδιά με φίλο σου συζητώντας για κινήσεις-ματ στο παιχνίδι του έρωτα, παρέα με ενα μπουκάλι ψημένης ρακή.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς και να πίνεις τον πρώτο σου καφέ αμέσως, με μια παρέα και να αναρωτιέσαι με τον άλλον αν αυτά που λέγατε την προηγούμενη είναι σωστά.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου.
Είχα ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις ότι κάτι καλό μπορεί να σου συμβεί.

Kαι τελος, είχα ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις τέρμα αισιόδοξος... Πράγμα σπάνιο δηλαδή. Γιατί ξέρεις ότι αυτή τη φορά πας κατά των προγνωστικών σου και θα καταφέρεις να φέρεις μόνος σου τον κόσμο ανάποδα. Με λίγα λόγια, ήρθε η σειρά σου να παίξεις και όταν παίζεις εσύ, ισχύουν οι κανόνες σου και μόνο.

Σίγουρα έχω ξεχάσει και πολλά άλλα, που όμως θα τα θυμηθώ στη πορεία. Γουστάρω τις μέρες που υπάρχουν για να θυμάσαι όσα είχες ξεχάσει.

Την καλημέρα μου! =))

The art of silence

Η τέχνη του να "πεις" κάτι σε κάποιον/α χωρίς να μιλάς, είναι αρετή.

Ό,τι δεν αξίζει να ειπωθεί με λόγια, αξίζει να ειπωθεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο υπάρχει.
Ό,τι δεν αξίζει να ειπωθεί με λόγια, αξίζει να ειπωθεί με ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο.
Και είναι αρετή να κατέχεις την τέχνη να μπορείς να μιλήσεις στον άλλον με ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο. Και να τον "σκοτώσεις" έτσι. Να τον κερδίσεις, να του κοπούν τα πόδια, να χάσει τα λογικά του, να σε φοβηθεί, να σε σεβαστει κλπ...

ΥΓ: Εν συνέχεια του προηγούμενου ποστ. Αλλά και χωρίς το προηγούμενο, είναι από μόνο του ένα ποστ
ΥΓ2: Δε γράφω πολλά σήμερα, γιατί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και το νόημα το πιάσατε

Τα ετερωνυμα δεν ελκονται παντα

Πριν καποιες μερες, μιλησα για τα ετερωνυμα και πως ελκονται. Η φυσικη απεδειξε πως εχει δικιο, ακομα και για τις ανθρωπινες σχεσεις. Αλλα σημερα θα ριξω στο τραπεζι ενα θεμα που μας καιει και αποδεικνυει πως δεν ειναι ολα θεμα φυσικης.

Αν τα ετερωνυμα ελκονται, τοτε γιατι εχουμε την ταση να επιλεγουμε τον ομοιο με μας ανθρωπο για να πορευτει μαζι μας στη ζωη? Χθες ειχα μια συζητηση με 2 φιλους μου σε ενα θεμα που αφορα εμας συγκεκριμενα αμεσα και λιγοτερο εσας και μας καιει. Αφορα τις σχεσεις κωφων-ακουοντων, δυο τελειως ετερωνυμων πραγματων.
Η φιλη μου η Δ ελεγε πως οι ακουοντες κατα βαθος δε γουσταρουν κωφους για σχεση. Πως οι ακουοντες, συνηθισμενοι στην ακουστικη ζωη και την επικοινωνια, τρεμουν στην ιδεα να τα φτιαξουν με καποιον που εχει μαθει να επικοινωνει διαφορετικα. Η ιδια ειχε κανει μια ερευνα, λογω πτυχιακης στη σχολη της. Τα συμπερασματα μιλανε απο μονα τους. Καποιοι ουτε καν θελουν σχεση με κωφο. Θελουν απλα φιλικες σχεσεις. Γιατι τους φαινεται περιεργο να εισαι κωφος και παραλληλα θελουν να μαθουν κατι το παραπανω γι'αυτους. Επισης υπαρχουν καποιοι που ουτε καν θελουν να ξερουν κωφο, ακομα κι αν προκειται για απλο γνωστο. Υπαρχει ομως κι ενα πολυ μικρο ποσοστο που δεν εχει κανενα απολυτως προβλημα, αρκει φυσικα να υπαρχει μια στοιχειωδης επικοινωνια. Και το κερασακι στην τουρτα ηταν το συμπερασμα της οτι "οι κωφες που ειναι παντρεμενες με ακουοντες, κατα βαθος δεν ειναι ευτυχισμενες". Συμπληρωσε, λεγοντας οτι καποιοι ευχονταν και ευχονται ακομα, αν καποτε γεννησει παιδι με μια κωφη, να μη γινει κι αυτο κωφο. Εδω και μονο, συμφωνησα απολυτα μαζι της. Για ηθικους λογους. Και θα το αναλυσω παρακατω. Και πριν πω την αποψη μου, συμπληρωσε και το τελευταιο, οτι δηλαδη "οι κωφοι αντρες ειναι πολυ πιο ευκολο να παντρευτουν μια γυναικα που ακουει και να ειναι και οι δυο ευτυχισμενοι, γιατι θα ειναι και οι δυο ευαισθητοι, πραγμα που βοηθαει παρα πολυ σε μια τελεια σχεση". Τωρα δηλαδη τι σημαινει αυτο? Οτι μονο εμεις, ως αγορια, εχουμε περισσοτερη τυχη? Λιγακι περιεργο μου φανηκε αυτο. Και στον Θ περιεργο του φανηκε.
Εγω αντεδρασα σε ολα αυτα, υποστηριζοντας οτι εχουν να κανουν καταρχην με τον ανθρωπο και κατα δευτερον με το ποσο "εξελιγμενος" ειναι ο κωφος και ποσο συνηθησμενος ειναι αυτος στον κοσμο των ακουοντων. Ποιες ερευνες και βλακειες? Συμφωνοι, υπαρχουν ερευνες που σου δινουν μια γενικη εικονα για τα πραγματα, αλλα και παλι δεν ειναι απολυτες, υπαρχουν και οι εξαιρεσεις, που ειναι και τα πολυ μικρα ποσοστα. Υποστηριζα, οτι υπαρχουν φορες που μπορει η σχεση να μην κατσει, οντως λογω ελλειψης επικοινωνιας, αλλα μπορει και να κατσει, ισως επειδη οι 2 ανθρωποι [κωφος και ακουοντας] τεριαζουν, εχουν χημεια και ολα ειναι τελεια.
Αν πρεπει να σκεφτω την τελευταια μου σχεση και το πως ηταν απο πλευρας επικοινωνιας, τοτε θα ελεγα πως δεν ηταν και τελεια, ηταν απλα σχετικα καλη. Υπηρχε επικοινωνια αλλα σιγουρα δεν ηταν ελευθερη χωρις κομπλεξισμους με τον φοβο μη σε καταλαβει ο αλλος. Περα απο την επικοινωνια, υπαρχει φυσικα και το σεξ, που καλυπτει τα πραγματα και τυχον ατελειες στη σχεση, αλλα παρολα αυτα δε μπορει το σεξ και μονο να αντικαταστησει τελειως την επικοινωνια και τις ατελειες. Βεβαια ολα ειναι και θεμα χημειας, οχι μονο επικοινωνιας. Τωρα μου ερχεται προχειρα στο μυαλο μου μια γνωστη μου που μαλλον εχουμε την πιο τελεια επικοινωνια κωφου-ακουοντα, εχουμε και μια χημεια, γελαμε και θαρρω πως αμα ειμασταν μαζι, θα ειχαμε μια αρκετα καλη σχεση, αν οχι τελεια. Αλλα τι να λεμε τωρα... [ειναι καταραμενο αυτο το ταιμινγκ που λεγαμε!]
Με την Δ διαφωνουσαμε σε αρκετα σημεια. Αυτη εδινε εμφαση στις στατιστικες. Εγω υποστηριζα πως ειμαστε ο,τι σκεφτομαστε και ποιος τις χεζει τις στατιστικες.
Μονο σε ενα πραγμα συμφωνουσαμε απολυτα, σε αυτο που αναφερα πιο πριν, οτι υπαρχουν ακουοντες που ευχονταν και ευχοντα να μην γινει και το παιδι τους κωφο. Συγγνωμη, δηλάδη αμα γινει και το παιδι κωφο, τι εγινε? Οι γονεις μας δηλαδη που μας μεγαλωσαν ετσι, πως ενιωθαν? Σημασια εχει η σωστη ανατροφη και το παιδι ισως γινει πολυ καλυτερο απο τους ιδιους γονεις. Αν οι γονεις εκαταλειψουν το παιδι τους, ειτε επειδη ειναι κωφο ειτε επειδη εχει κατι αλλο οπως αυτισμος, τοτε θα μεγαλωσει στις χειροτερες συνθηκες, χωρις μαθηση και χωρις βοηθεια. Ειναι σωστο αυτο για ενα παιδι? Οι γονεις μου απ'οσο θυμαμαι, υπερεβαλλαν εαυτον για την ανατροφη μου και τους ειμαι πραγματικα ευγνωμον γι'αυτο. Κι ας τσακωνομαστε.
Υπαρχουν πολλα ειδη κωφων, οπως υπαρχουν και πολλα ειδη ανθρωπων. Υπαρχει αυτος που δε μιλαει καθολου, υπαρχει αυτος που το προσπαθει αλλα δεν εχει φωνη και δυσκολα τον καταλαβαινει κανεις, υπαρχει αυτος που μιλαει αλλα του ξεφευγει η καθαροτητα του λογου, υπαρχει αυτος που μιλαει σα να μην ειναι κωφος και καταλαβαινει απολυτα τους αλλους. Αυτο το τελευταιο μαλλον ειναι ο βαρυκοος αλλα δεν ειναι εκει το θεμα. Οπως υπαρχει αυτος που απο τη φυση του μιλαει γρηγορα ή αργα, αυτος που μιλαει με κλειστο στομα ή ανοιχτο. Πολλοι ανθρωποι, πολλα παραδειγματα, διαφορετικοι τυποι επικοινωνιας. Ακομα και στους κοινους ανθρωπους υπαρχουν περιπτωσεις που δεν καταλαβαινουν ο ενας τον αλλον. Για παραδειγμα, η μαμα μου δε μπορουσε με τιποτα να καταλαβει εναν που μιλαγε παρα πολυ γρηγορα [τοσο γρηγορα, ωστε ελεγε το "αυριο θα παω εκδρομη στο Σουνιο με τους φιλους μου και θα επιστρεψω σε 2 μερες" σε λιγοτερο απο δευτερολεπτο], γιατι δεν ξερει κανεναν αλλον που μιλαει τοσο γρηγορα, αρα δεν εχει συνηθησει. Συνηθεια ειπα? Ωραια, θα το πω κι αυτο παρακατω.
Αν πρεπει να μιλησουμε με στατιστικες, ο καθε τυπος ανθρωπου, εχει και τον αναλογο τυπο για ομοιο του και αυτον τον τυπο θελει για να πορευτει μαζι του στη ζωη. Αλλα, οπως ειπα και παραπανω, μπορει να υπαρχουν και οι εξαιρεσεις. Αληθεια, γιατι υπαρχουν οι εξαιρεσεις? Μα φυσικα, για να σπανε τον κανονα του δεδομενου.
Ειναι ενας φιλος μου, ο Γ, που ειναι βαρυκοος πλεον [γεννηθηκε κωφος] και αν τον προσεξεις, μιλαει αργα αλλα πολυ καθαρα. Κι ομως τα εχει με μια που ακουει κανονικα και ειναι αυτο που λεμε "μια σχεση με τα ολα της". Και αυτος ειναι ισως ο μοναδικος που ξερω που εχει αποδεχτει το γεγονος οτι ειναι κωφος αλλα παρολα αυτα "στ'αρχιδια μου" και αμα γουσταρει ο κοσμος. Και ειναι ενταγμενος στον κοσμο των ακουοντων κανονικα. Απλα και ομορφα πραγματα.
Μιλησα για κοσμους ακουοντων και κοφων? Ωραια. Ας πω την αποψη μου, μιας και ειμαι απο τους λιγους που βρισκονται και στους δυο κοσμους, η μαλλον καλυτερα, νιωθω αναμεσα σε αυτους τους δυο κοσμους. Ο κοσμος των ακουοντων ειναι ο κοσμος που ξερετε. Ο κοσμος των κωφων ειναι ενας διαφορετικος κοσμος, ενας πιο "κλειστος" κοσμος, σαν κλικα ορισμενες φορες. Καταρχην, ο,τι ειπωθει σε τουτο το κοσμο, θα μαθευτει απ'ολους μεσα στις επομενες μερες. Αυτο, οκ, ειναι ενας λογος που δεν γουσταρω τον κοσμο τους. Επιπλεον, για τον λογο που ειναι "κλειστος", δεν δινει τις δυνατοτητες που δινει ο "αλλος" κοσμος, να γνωρισεις νεους ανθρωπους, να μαθεις πραγματα, να καταλαβεις τις τασεις τις εποχης, να, να, να... Και αν υπαρχει η εκφραση "στον κοσμο των τυφλων, βασιλευει ο μονοφθαλμος", τοτε σε εμας ποιος βασιλευει? Ο βαρυκοος? Δεν το πιστευω. Πιστευω οτι εχει να κανει με το ποιος εισαι και ποσο εξυπνος εισαι, ποσο καλα εχεις μαθει να αντιλαμβανεσαι τα πραγματα και ποσο θεληση εχεις να σε αποδεχτουν οι αλλοι οπως εισαι. Οσον αφορα τον κοσμο, κι εδω παιζει ρολο η σωστη ανατροφη απο τους γονεις και κατα ποσο πολυ σε αφηνουν να "δεις" και τους δυο κοσμους και να διαλεξεις αυτον που σου τεριαζει καλυτερα.
Οι περισσοτεροι κωφοι που ξερω, μπορει μεν να επικοινωνουν και με την ομιλια, αλλα παρολα αυτα, θελουν να μεινουν στον κοσμο τους κι αυτο δεν τους βοηθαει να ανοιχτουν και να γνωρισουν νεους ανθρωπους. Αντιθετα υπαρχουν καποιοι [ελαχιστοι], αναμεσα τους κι εγω, που μπορει μεν να ανηκουμε πραγματικα στον ενα κοσμο [των κωφων], αλλα προφανως ειναι πολυ μικρος και πολυ στενος για να μας χωρεσει.
Πριν ειπα για συνηθεια. Ειναι συνηθεια να συνηθησεις τον αλλον. Ειναι συνηθεια να τον καταλαβαινεις καλυτερα με τον καιρο. Πολλες φορες ελεγα σε νεους ανθρωπους που γνωριζα "ελα μωρε, συνηθεια ειναι, θα το δεις" και οντως με συνηθησαν μετα. Οταν γνωρισα την πρωην μου, την καθησυχαζα λεγοντας της "συνηθεια ειναι, θα δεις και με τον καιρο θα ειμαστε πολυ καλυτερα" και οντως ετσι ηταν. Βασικα τα παντα ειναι θεμα συνηθειας. Οπως συνηθησες να γραφεις γρηγορα στο keyboard του πισι, μετα απο πολλα κειμενα που εγραψες.

Με ολα αυτα που εγραψα, χασαμε λιγακι την μπαλα, αυτα που ελεγα με την φιλη μου τη Δ. Τελοσπαντων, αυτο που θελω να πω, ειναι οτι δεν πρεπει να ειμαστε απολυτοι με τα πραγματα. Στο κατω κατω κανενας δεν ειναι τελειος. Σιγουρα οι κωφοι που πλησιαζουν περισσοτερο τους ακουοντες ευνοουνται περισσοτερο, αλλα αυτο δε σημαινει οτι και οι αλλοι απορριπτονται τλεειως. Η αληθεια ειναι οτι μερικους τους λυπαμαι κιολας, γιατι ειναι και ωραια παιδια. Ενας φιλος μου ειναι ψηλος, αδυνατος με μακρια μαλλια και μουσι, σκειτας στο στυλ, πραγματικα ωραιο παιδι. Αν μιλαγε κιολας, σιγουρα ολες θα εκαναν ουρα. Αλλα δε μιλαει και οι περισσοτερες δισταζουν. Και ερωτω, αν οντως δισταζουν, τουλαχιστον μια προσπαθεια δε βλαπτει. Μπορει να κατσει, μπορει και οχι.
Α και κατι ακομα. Απο αυτα που λεγαμε χθες, καταλαβα ενα πραγμα. Η Δ αναφεροταν στη σχεση που θα παει σε γαμο. Και οταν το καταλαβα, της τα ψιλοεχωσα, λεγοντας της "Ρε παιδι μου, ποιος πραγματικα τον χεζει τον γαμο στην ηλικια μας? Οι περισσοτεροι, αν οχι ολοι στην ηλικια μας, ειναι περισσοτερο ο,τι να ναι και λιγοτερο σοβαροι και κοιτανε απλα να περασουν καλα, με λιγα λογια να γαμησουν. Αν θελεις να βρεις τον καταλληλο για γαμο, μη ψαχνεσαι, θα ερθει μονος του, χαλαρωσε σου λεω. Αν ψαχνομασταν ολοι για γαμο, θα ειμασταν ξενερωτοι, για τα προξενια και μονογαμικοι, γι'αυτο ξεκολλα σου λεω". Ωρες ωρες δεν τις καταλαβαινω τις γυναικες. Απο καποια ηλικια και μετα, τους πιανει η ηλικιακη κριση κι ας μην το παραδεχονται. Αλλα τεσπα, δεν ειναι εκει το θεμα.
Τελος, νομιζω οτι ο βλακας ειναι ο ακουοντας, οχι ο κωφος. Υπαρχουν ακουοντες που κατα βαθος θελουν να μαθουν για εμας τους κωφους, για δικο τους ωφελος, για να τονωσουν το εγω τους, για να εχουν να λενε ποσο κατωτεροι ειμαστε εμεις. Μαλακιες. Στη Μυκονο, με ρωταγε ενας ακουοντας απ'την παρεα μας "που εισαι ρε γιατι δε βγηκες μαζι μας σημερα?" και του απανταγα "ειναι μια κοπελα απο την παρεα μιας φιλης μου που την ψηνω, ε και βρηκα μαζι τους, αλλα δεν εκατσε και πολυ καλα η φαση". Ακομα και σημερα, ο ιδιος με ρωταει αν εγινε κατι με την συγκεκριμενη κοπελια. Του λεω οχι, αλλα μεσα μου σκεφτομαι "αμαν πια, ποσο ακομα θα με ρωταει δηλαδη? εχω την εντυπωση οτι με ρωταει για την κοπελια για να δει αν μπορω να τα φτιαξω με κοπελα που ακουει, ή μου φαινεται?". Επισης, στη Μυκονο, σε μια φαση, πηγα στο ξενοδοχειο της φιλης μου [που μενει με αλλες φιλες της αλλα δεν ειναι εκει το θεμα!], απλα για να αραξουμε και να τα πουμε. Ειπα στην Δ που ηταν μαζι μου εκεινη τη στιγμη οτι θα επιστρεψω πιο μετα. Αργησα εν τελει να επιστρεψω και το παδι που ελεγα προηγουμενως, οταν με ειδε αναφωνησε "επιτεεεεεεεελους!" σε φαση "ηρθε και ο καλοπερασακιας". Υπο κανονικες συνθηκες, το βλεμμα του θα σημαινε κατι τετοιο "ρε μαλακα, βγαινεις με γκομενες και οχι μαζι μας ή εστω να μη βγαινουμε κι εμεις μαζι σου, να τις γνωρισουμε?" αλλα στην παρουσα φαση εβλεπα ενα βλεμμα περιφρονησης και ζηλειας μαζι στο προσωπο του. Μα, γιατι? Τι κακο εκανα δηλαδη?

Φωτογραφίες απο την θεατρικη παρασταση "ενας ακουων στη χωρα των κωφων", του θεατρου κωφων ελλαδας. Πραγματικα μοναδικη παρασταση, καθως αντικατοπτριζει πανω κατω τη ζωη μας στον κοσμο των ακουοντων, μονο που εδω τη θεση του κωφου την περνει ενας ακουοντας.

Ελληνικο νοηματικο αλφαβητο

[φωτογραφια κλεμμενη απ'το Α Μπε Μπα Μπλογκ και αληθεια δεν ηξερα οτι υπηρχε εκει!]

Θα μπορουσα να πω κι αλλα πολλα σχετικα με το θεμα, αλλα ειπα ηδη πολλα και θα καταντησω βαρετος, κουραστικος, σπαστικος και μαλακας γιατι φαινομαι και σα να το πενευτηκα και λιγακι.
Τα συμπερασματα δικα σας. Εγω ειμαι οπως ειμαι και ξερω τι κανω. Εσεις ξερετε?

Καλη σας μερα και καλη σας συνεχεια. Α και καλο σας μηνα και καλο σας καλοκαιρι.