Summer begins

 It's summer time and we are in summer mood, yeah!

Και πώς περάσαμε την μέρα πριν την επίσημη αρχή του καλοκαιριού μας...
Χθες, Τρίτη, απ'την στιγμή που ξύπνησα μέχρι σήμερα το πρωί, είχα δουλειές με φούντες.
Συγκεκριμένα, σήμερα παραδίδαμε την εργασία εξαμήνου στη σχολή. Χθες που λέτε λοιπόν, ήμουν σχολή από τις 2 το μεσημέρι, μέχρι τις 8 σήμερα το πρωί. Ούτε υπερωρίες να έκανα, επί πληρωμής μάλιστα.
Η νύχτα ήταν μεγάλη και το εργαστήρι μας έχει πάρει φωτιά. Εμείς στην θρυλική Τ12 στο ισόγειο και άλλοι στα υπόγεια του κτήριου Τοσιτσά, τα μέρη που κατέφευγαν οι αναρχικοί όταν πλάκωναν τα μπατσόνια στα Εξάρχεια. Και όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα. Όλοι τρέχουν να προλάβουν την προθεσμία.
Μπάι δε γουέι, όταν έφτασα στη σχολή, μια διμοίρα ΜΑΤ ήταν εκεί. Αίσχος. Σημειωτέον ότι είχαμε απεργία, αλλά τα εργαστήρια μας είναι ανοιχτά κανονικά για τους ταπεινούς και φτωχούς φοιτητές όπως είμαστε εμείς.
Η ζωή κατά τη διάρκεια της ημέρας κυλούσε όπως όλες τις υπόλοιπες μέρες του εξαμήνου. Με το που άρχισε να χάνεται το φως της ημέρας, είναι που άρχισε η "άλλη" ζωή, η ζωή που συμβαίνει μακριά απ'τα βλέμματά μας, αλλά τη βλέπεις αν βρεθείς στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.
Μετά τις 10 το βράδυ, τα πάντα γύρω απ'τη σχολή, μέχρι τη πλατεία Κάνιγγος και τη πλατεία Εξάρχειων είναι κλειστά. Μόνο τα γνωστά σουβλατζίδικα Σάββας και Κάβουρας παραμένουν ανοιχτά, συν ένα περίπτερο στην πλατεία και ένα άλλο στην Πατησιών, μπροστά απ'το Μουσείο. Όταν έφτασε η ώρα να γεμίσουμε το στομάχι μας, η μετακίνησή μας μέχρι την πλατεία Εξάρχειων και τον Κάβουρα, ήταν εύκολη κι ασφαλής, μιας και είχε ξενύχτηδες που τριγυρνάνε απο δω κι απο κεί. Υπόψιν ότι ήμουν απ'την μεριά του δρόμου, Στουρνάρη και Θεμιστοκλέους, όποτε δεν είδα τι γινόταν στα σπλάχνα της πλατείας. Αφού φάγαμε, επιστροφή στη δουλειά.
Στο εργαστήρι, η μυρωδιά φρεσκοκομμένου χαρτονιού, κόλλας και λιπαντικού απ'την φρέσκια λάμα του κοπιδιού, είναι κάτι μαγικό, κάτι που κάνει τη ζωή εκεί μέσα να μοιάζει ευχάριστη. Οι φορητοί υπολογιστές έχουν πάρει φωτιά, τα πολύπριζα επίσης, όλοι τρέχουν το γνωστό πρόγραμμα αρχιτεκτονικής, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που χαζεύουν στο νετ. Τι σου είναι η τεχνολογία με ασύρματο ίντερνετ!
Οι ατάκες δίνουν και πέρνουν, τα πειράγματα δε λείπουν, ενώ κάποιοι επιδίδονται και στο φλερτ, μιας και το βραδινό σκηνικό της σχολής είναι σαν άσσος στο μανίκι του κάθε επίδοξου Καζάνοβα. Μόνο που εδώ οι Καζάνοβες είναι οι συμφοιτητές μου.
Οι ώρες περνάνε και οι μπύρες πέρνουν και δίνουν. Μια μπύρα ρε παιδιά για να χαλαρώσουν τα νεύρα μας. Το χέρι μου τρέμει, απ'την πολύ χρήση χάρακα και κοπιδιού. Οι δείκτες των χεριών μου άρχισαν να πρίζονται. Αλλά συνεχίζουμε πάση θυσία, πάντα με συνοδεία πειραγμάτων, στιγμαίων βλεμμάτων σε κάποιες φοιτητριούλες που πίνουν τη μπύρα τους και κόβουν χαρτόνια, πεντάλεπτων διαλειμμάτων για να τεντωθούμε επειδή πιαστήκαμε παντού απ'τη στάση κουασιμόδου που απεκτήσαμε και παύσεις για τσιγάρο. Σκληρά πράγματα λέμε... Αλλά γουστάρουμε!
Τις πρώτες πρωινές ώρες, ήθελα να πεταχτώ στο περίπτερο που βρίσκεται στην Πατισιών, να ανεφοδιαστώ με τσιγάρα και μπύρες. Στη διαδρομή τα πράγματα είναι τραγικά. Στην Στουρνάρη, έβλεπες πρεζάκια να τρυπιούνται, γυναίκες σκυμμένες να παρακαλάνε ντίλερ για τη δόση τους, στην Πατισιών έβλεπες μαύρους να ελέγχουν την περιοχή και μαύρες να πουλάνε το σώμα τους. Σε κάποια φάση, μια παρέα από νεαρές κάτι έλεγε με τους μάυρους και χάθηκε αργότερα στο στενό της Τοσιτσά, ανάμεσα στο Μουσείο και το Πολυτεχνείο.
Έφυγα βιαστικά απο εκεί, μιας και ένιωθα το χέρι μου έτοιμο να αντιδράσει σε κάθε ύποπτη κίνηση κάποιου. Περπάταγα γρήγορα, αποφεύγοντας τις φωνές των πρεζάκιδων "φίλε έχεις κανά ευρώ?".
Είχε ψυχρούλα αλλά ίδρωνες εύκολα λόγω της υγρασίας. Μην πω για το πόσο ίδρωνες αν δούλευες συνέχεια, με το κοπίδι στο ένα χέρι και το χάρακα στο άλλο, χωρίς καμιά διακοπή.
Το φως άρχισε δειλά δειλά να εμφανίζεται και αφού άνοιξε και ο Γρηγόρης, οι πρώτοι καφέδες έκαναν την εμφάνηση τους. Βέβαια κάποιοι φρόντισαν να φτιάξουν στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι μας, μια αίθουσα που τη διαχειρίζουν αποκλειστικά φοιτητές. Ήρθαν και οι καθαρίστριες, άνοιξαν οι πόρτες της υπόλοιπης σχολής, κάποιοι ήρθαν εκείνη την ώρα και άλλοι έφευγαν, για να ξεκουραστούν λιγάκι. Εγώ τελείωσα τη δουλειά μου, η ομάδα μου είχε ακόμα, αφού κανονίσαμε πώς θα παραδώσουμε την εργασία, αποχώρησα στις 8 το πρωί. Η συνεχής δουλειά με έκανε να μη νυστάζω καθόλου αλλά προφανώς σωματικά δεν άντεχα άλλο. Τα χέρια μου είναι πρισμένα και η ανάγκη για κάποια φυσιολογική στάση πέρα απ'τη στάση κουασιμόδου, ήταν επιτακτική.

Όλα καλά μέχρι εδώ, μέχρι που με ξύπνησε ένα μήνυμα στο κινητό που έγραφε "η εργασία παραδώθηκε, αποστολή εξετελέσθη". Και πάλι όλα καλά και όλα όμορφα, γιατί το καλοκαίρι μόλις άρχισε... Και το φετινό καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό, με μια δόση όμως like last summer...

Κι επίσημα πλέον, καλό σας καλοκαίρι. Τώρα που τελείωσαν και τα υπόλοιπα φοιτητούδια, ποιος μας πιάνει!