Πέτρος και Νίκη, ep. 4

Αλληλογραφία

Ήταν τα δέκατα όγδοα γεννέθλια του Πέτρου, όταν έλαβε γράμμα απ'τη Μελβούρνη της Αυστραλίας, με αποστολέα ένα γνωστό για εκείνον όνομα, τη Νίκη. Ήταν πρωί, οι κουρτίνες του δωμάτιου δεν μπορούσαν να συγκρατίσουν τις ακτίνες του ήλιου που εισέβαλαν βιαία και η μέρα φάνταζε ιδανική. Ήταν απ'τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Ο Πέτρος ξύπνησε ευδιάθετος και στην τραπεζαρία βρήκε το γράμμα. Έμεινε να το χαζεύει, μη πιστεύοντας ότι του έγραψε η Νίκη και ανέβηκε γρήγορα στο δωμάτιο του να το διαβάσει, με την καρδιά του να χτυπάει γρήγορα και δυνατά. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Ήταν ακόμα περισσότερο μπερδεμένος σε σχέση με πριν. Το ανοίγει βιαστικά και αρχίζει να διαβάζει.
"Γειά σου Πέτρο, τι κάνεις? Πώς τα περνάς?
Βασικά, χρόνια σου πολλά, έγινες δεκαοχτώ πια. Μεγάλωσες. Ήταν ένας φίλος μου, μικρό παιδί τότε όπως κι εγώ, με μπούκλες κι ένα χαμόγελο που με έκανε να τρέμω. Να τρέμω, με την καλή έννοια. Αναρωτιέμαι πώς είναι αυτό το μικρό παιδί τώρα... Μεγάλωσα κι εγώ βλέπεις και προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήμουν τότε, πριν από εννέα χρόνια. Έχω αλλάξει πολύ, δεν ξέρω πόσο άλλαξες κι εσύ αλλά είμαι σίγουρη ότι εκείνο το χαμόγελο δεν έχει αλλάξει...
Θα αναρωτιέσαι πώς και σου γράφω. Ε, κοίτα... Το καλοκαίρι που πέρασε έκανα διάφορες σκέψεις, σκεφτόμουν το σπίτι μου στην Πλάκα, σκεφτόμουν τους φίλους μου που παίζαμε, θυμήθηκα κι εσένα. Εσυ... με σκέφηκες ποτέ σου? Πες μου σε παρακαλώ την αλήθεια. Αν θύμωσες που έφυγα, θα το καταλάβω, αλλά κοίτα, είχα στεναχωρηθεί τόσο που θα έφευγα και φοβόμουν να στο πω. Δεν ήξερα πως. Ενιγούει.
Αλήθεια, εσύ τι κάνεις? Φαντάζομαι τελείωσες και θα πέρασες σε κάποια σχολή. Θα παραμείνεις Αθήνα ή θα φύγεις για άλλη πόλη? Εγώ έχω έναν χρόνο ακόμη εδώ, πάω σε ένα λύκειο εδώ, στη Μελβούρνη. Μετά δεν ξέρω. Σκεφτόμουν να επιστρέψω Ελλάδα για σπουδές, μιας και μου λείπει, ίσως και να φύγω για Αμερική, αν καταφέρω να πάρω υποτροφία. Είναι δύσκολο το σχολείο εδώ και ο ανταγωνισμός μεγάλος. Πάντως το πρώτο πράγμα που θέλω, είναι να επιστρέψω. Αλλά δεν ξέρω. Θα με θυμούνται? Θα με θυμάσαι? Θα με αναγνωρίσεις?
Γράψε μου άμα θες. Πες μου τα νέα σου.
Σε φιλώ, Νίκη"
Σε φιλώ, Νίκη. Ο Πέτρος ένοιωσε το σώμα του να ανατριχιάζει και ήταν έτοιμος να κλάψει. Ένοιωσε έκπληξη, αμηχανία και ενθουσιασμό μαζί. Δεν ήξερε τι να κάνει. Για μια στιγμή σκέφτηκε να της απαντήσει, αλλά το άφησε. Είχε μπερδευτεί και ήθελε απαντήσεις, τις απαντήσεις όμως θα τις βρει μόνος του, μέσα απ'την αλληλογραφία με τη Νίκη. Βγήκε απ'το δωμάτιο και βρήκε τη μαμά του στη κουζίνα.
- Μαμά! Μαμά!
- Τι έγινε παιδί μου? Με τρομάζεις.
- Χαχα, όχι μαμά. Ε, κοίτα, θέλω να σε ρωτήσω. Είχες νέα απ'τη Νίκη και τους γονείς της?
Η μαμά του είδε το γράμμα που κράταγε στα χέρια του και του χαμογέλασε.
- Είχαν έρθει το καλοκαίρι οι γονείς της Νίκης και τους συναντήσαμε τυχαία ένα απόγευμα Κυριακής που πήγαινα με τον μπαμπά σου για καφέ. Λέγαμε τα νέα μας, μάθαμε ότι λείπεις στη Νίκη και τους δώσαμε σε ένα χαρτί τη διεύθυνση του σπιτιού, για να σου γράψει.
Το πρόσωπο του Πέτρου έγινε πιό φωτεινό από ποτέ και χαμογέλασε. Ενθουσιασμός μήπως? Δεν ήξερε αλλά δεν τον ένοιαζε. Τον ένοιαζε μόνο η στιγμή. Η στιγμή που κρυφά περίμενε εδώ και πολύ καιρό. Βασικά περίμενε τη στιγμή που θα ξαναδεί τη Νίκη, αλλά του έφτανε το γράμμα, ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα την ξαναδεί κι αυτή τη φορά ήταν σίγουρος. Όμως είχε απορίες.
- Γιατί να μου γράψει τώρα? Δεν μπορούσε να μου γράψει νωρίτερα?
- Δεν ξέρω παιδί μου. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι πέρασε ένα ταραγμένο καλοκαίρι, όπως κι εσύ. Ίσως τώρα ένοιωσε την ανάγκη να σου γράψει...
Το επόμενο πρωί της έγραψε.
"Νίκη, γεια σου. Πήρα το γράμμα σου και εεεε, χάρηκα πολύ. Δεν περίμενα να μου γράψεις, αλλά χάρηκα. Σ'ευχαριστώ και για τις ευχές. 
Ναι, μεγάλωσα. Εγώ θυμάμαι μια μικρή κοπέλα με ξανθά μαλλιά πιασμένα σε πλεξούδα, μπλε μάτια και φακίδες. Κι εγώ αναρωτιέμαι τι να έγινε αυτό το μικρό κοριτσάκι. Ναι, άλλαξα αρκετά. Εσύ? Έφυγες και δεν είχα νέα σου για πολύ καιρό... Θύμωσα, ναι, αλλά τι να κάνω κι εγώ? Δεν ξέρω αν θυμάσαι τον κυρ-Θωμά, που σου είχα γνωρίσει μια μέρα που πήγαμε στο πάρκο. Μου έμαθε πολλά, μου έμαθε να προχωρώ στη ζωή, με ή χωρίς εσένα. Έχει πεθάνει αλλά πρόλαβε να μου μάθει αρκετά. Τα υπόλοιπα τα βρίσκω. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν τα κατάφερνα... Μου έλειψες. Όμως κάποια στιγμή όλα έφτιαξαν, γνώρισα κάτι παιδιά, κάτι κοπέλες και κομπλέ.
Ναι, πέρασα εκεί που ήθελα. Πολυτεχνείο, εδώ στην Αθήνα. Οι γονείς μου έχουν τρελαθεί απ'τη χαρά τους. Θέλουν να μου κάνουν δώρο τα μαθήματα για δίπλωμα οδήγησης αλλά εγώ δε θέλω. Που να κυκλοφορώ με το αυτοκίνητο εδώ Αθήνα? Άσε...
Θα επιστρέψεις Αθήνα? Να επιστρέψεις. Έχω αγωνία να σε δω. Δεν ξέρω πώς είσαι τώρα και θα με φάει η περιέργεια. Και, εεεε, θα ήθελα να ξαναγίνουμε όπως παλιά. Θα σε πάω και σε κάτι καινούρια εμπορικά που φτιάξανε εδώ πέρα. Θα σου αρέσουν. Αλήθεια, εκεί που βγαίνεις? Εγώ δε βγαίνω σε τέτοια, προτιμώ τα πάρκα και τις πλατείες, να αράζω με τους φίλους μου. Για σένα όμως μπορώ να κάνω μια εξαίρεση. Νομίζω θα σε θυμηθώ αν σε δώ. Μη λες βλακείες. Έλα και βλέπουμε...
Φιλιά, Πέτρος. Να προσέχεις."
Τελείωσε το γράψιμο και κατευθύνθηκε όσο γρηγορότερα μπορούσε για το ταχυδρομείο. Έριξε το γράμμα στο μεγάλο κίτρινο κουτί και επέστρεψε χαρούμενος, νοιώθοντας ότι ένα βάρος του έφυγε. Ένοιωθε ότι το καλό δε θα αργήσει να έρθει και χαιρόταν με αυτό. Πήγε στο πάρκο, το πάρκο της Πλάκας, το πάρκο που συνήθιζε να κάθεται μόνος του, παρέα με το πνεύμα του κυρ-Θωμά, που ήταν πάντοτε εκεί, να του ψυθιρίζει φωτεινά παραδείγματα στο μυαλό του. Κάθισε με τις ώρες και προσπαθούσε να βάλει ό,τι τον απασχολεί σε σειρά. Ευχόταν να του απαντήσει γρήγορα η Νίκη. Κοίταξε τον σκοτεινό ουρανό και χαμογέλασε. Νόμιζε ότι τα άστρα του χαμογελούσαν κι εκείνα.
Μερικές μέρες μετά, η Νίκη πήρε το γράμμα του Πέτρου. Κλειδώθηκε στο δωμάτιο και άρχισε να το διαβάζει με ηρεμία. Διαβάζει, "χάρηκα πολύ" λέει στο γράμμα και χαμογέλασε. Είχε καιρό να χαμογελάσει έτσι. "Εγώ θυμάμαι μια μικρή κοπέλα με ξανθά μαλλιά πιασμένα σε πλεξούδα, μπλε μάτια και φακίδες. Κι εγώ αναρωτιέμαι τι να έγινε αυτό το μικρό κοριτσάκι", συνεχίζει και αρχίζει να δακρύζει από χαρά. Αλλά έμεινε να αναρωτιέται αν όντως χαίρεται ή αν το παρελθόν την επηρεάζει. Μπα, μάλλον χαρά είναι, σκέφτεται. Συνεχίζει και αναρωτιέται αν ο Πέτρος με το δίκιο του θύμωσε ή ήταν εκείνος ο παιδικός θυμός, που τον ξεχνάς γρήγορα. "Να προσέχεις", λέει το γράμμα και η Νίκη ανατριχίασε. Δεν της έχει ξαναπεί κανείς αυτά τα λόγια. Τελείωσε το γράμμα και αναρωτιέται πώς να είναι η ζωή του Πέτρου, ειδικά μετά αφού διάβασε στο γράμμα ότι γνώρισε κάτι παιδιά και κάτι κοπέλες. Ζήλευε? Δεν ήξερε την απάντηση. Σίγουρα όμως θέλει να τον ξαναδει και να είναι ελεύθερος, όπως τότε που κάνανε παρέα και ήταν και οι δυο ελεύθεροι...
Για μερικές μέρες, η Νίκη δεν ένοιωθε καλά. Ένοιωθε να την στοιχειώνει το παρελθόν της, το αθώο παρελθόν της, με την καλή έννοια. Σκεφτόταν τη μέρα της επιστροφής της αλλά δεν εξαρτάται από εκείνη. Θα ήταν άμεσα? Μπα όχι, μάλλον θα είναι το καλοκαίρι, που θα τελειώσει και το σχολείο, τώρα θέλει να επικεντρωθεί στο διάβασμα. Στην τελευταία της χρονιά, ήταν μια μαθήτρια που συμπαθούσαν όλοι και την συμβούλευαν να προσπαθήσει να κερδίσει υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο της Αμερικής, εκείνη όμως, όσο περισσότερο την "πίεζαν", άλλο τόσο προτιμούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να σπουδάσει εκεί. Η καθημερινότητά της ήταν το σχολείο. Και άργησε να ξαναστείλει γράμμα στον Πέτρο. Του έστειλε την Πρωτοχρονιά.
Ο Πέτρος άρχισε να ανησυχεί που πέρασαν σχεδόν τέσσερις μήνες χωρίς να του γράψει η Νίκη. Εν τω μεταξύ, σαν φοιτητής πια, πήγαινε στη σχολή με το μετρό, γνώριζε νέα άτομα, περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας ανάμεσα σε αίθουσες, καφετέριες και μπυραριές. Γνώριζε κοπέλες απ'τη σχολή του που του φαινόταν θετικές για κάτι, αλλά εκείνος δεν τολμούσε να κάνει βήμα. Περίμενε κάτι. Περίμενε γράμμα απ'τη Νίκη. Στη σχολή, γνώρισε ένα παιδί, τον Άγγελο και γρήγορα γίνανε φίλοι. Έλεγαν ιστορίες απ΄τη ζωή τους, του είπε ότι φοβάται να κάνει σχέση γιατί περιμένει μια άλλη κοπέλα, εννοώντας φυσικά τη Νίκη. Οι μέρες περνούσαν ανησυχητικά και ο Πέτρος δεν άντεχε. Σε ένα πάρτυ γνώρισε την Φανή και πριν το καταλάβουν, κατέληξαν μαζί, αλλά δε θα το έλεγες και σχέση. Ήταν απλά δυο παιδιά που ήθελαν να περνάνε καλά.
Η παραμονή της πρωτοχρονιάς έφτασε και ετοιμαζόταν για το ρεβεγιόν που θα έκαναν στο σπίτι τους. Ήταν το πρώτο ρεβεγιόν που κάνουν, αφότου πέθανε η γιαγιά. Θα ερχόταν και η Φανή. Επικρατούσε ηρεμία και όλα έδειχναν πως θα είχαν ένα όμορφο βράδυ, ώσπου ο Πέτρος βγήκε να κάνει μια βόλτα, να ξεσκάσει, μιας και όλα ήταν σχεδόν έτοιμα μέσα. Μόλις είχε νυχτώσει, η ώρα ήταν δηλαδή κάπου πέντε το απόγευμα και το μάτι του πέφτει στο γραμματοκιβώτιο, όπου ένα γράμμα προεξέχει και το τραβάει. Δεν πιστεύει στα μάτια του. Η Νίκη. Το πήρε και πήγε βιαστικά στο πάρκο, για να το διαβάσει εκεί.
"Γειά σου Πέτρο. Συγγνώμη που άργησα να σου γράψω, αλλά είχα μπλέξει με το σχολείο. Είναι η τελευταία χρονιά μου βλέπεις και το πρόγραμμά μου είναι βαρύ. Αλήθεα συγνώμη. 
Εδώ είναι καλοκαίρι βλέπεις και περνάμε τη μέρα μας στη θάλασσα. Έχει πλάκα. Θυμάμαι τα χριστούγεννα στην Αθήνα που είχε κρύο και καμιά φορά χιόνιζε. Αχ πόσο μου λείπει...
Το καλοκαίρι θα έρθω Αθήνα. Ελπίζω να είσαι κι εσύ.
Τελοσπάντων, σου εύχομαι καλή χρονιά. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο για σένα. Μακάρι να σου έκανα κι ένα δώρο, όπως τότε, μια χρονιά που σου έκανα δώρο μια γυάλινη μπάλα με χιόνι. Θυμάσαι? Είχες ενθουσιαστεί και για περίεργο λόγο θυμήθηκα την εικόνα εκείνη. Εσύ να ενθουσιάζεσαι κι εγώ να σου χαμογελώ σαν το χαζό.
Σε φιλώ, Νίκη. Να προσέχεις κι εσύ"
Στο γράμμα, υπήρχε και μια φωτογραφία, η φωτογραφία της Νίκης, στην ηλικία που είναι τώρα, με υστερογράφο "σου στέλνω και μια φωτογραφία μου για να έχεις μια εικόνα..."
Ο Πέτρος, τελειώνοντας το γράμμα, ταράχτηκε. Ήθελε να τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά, όχι μόνο επειδή άργησε να του απαντήσει η Νίκη, αλλά κι επειδή είναι με τη Φανή τώρα και προφανώς δεν το θέλει. Θέλει να περιμένει τη Νίκη, το καλοκαίρι που θα έρθει. Έμεινε να χαζεύει τη φωτογραφία και το μυαλό του ταξίδευε. Έβλεπε σε ένα άχαρο φωτογραφικό χαρτί την εικόνα της, την εικόνα μιας πανέμορφης ξανθιάς κοπέλας με μπλε μάτια. Οι φακίδες της ήταν εμφανώς λιγότερες, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να την αναγνωρίσει αμέσως. Ήταν σχεδόν όπως την άφησε. Ένα μικρό όμορφο κοριτσάκι που μεγάλωσε κι έγινε η πιο όμορφη νεαρή γυναίκα του κόσμου. Εκείνο το βράδυ, ο Πέτρος δεν εμφανίστηκε καθόλου στο ρεβεγιόν και όλοι ανησυχούσαν. O χρόνος άλλαξε μοναχικά για τον Πέτρο. Ήταν μόνος του, αλλά ήξερε πώς μαζί του ήταν η Νίκη και το πνεύμα του κυρ-Θωμά. Γύρισε σπίτι αργά. Εμφανίστηκε παρά μόνο όταν έφυγαν οι περισσότεροι, αλλά η Φανή ήταν εκεί, γεμάτη αγωνία.
- Φανή, σε παρακαλώ φύγε. Δε θέλω να σε ξαναδώ. Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια στη Φανή και κλειδώθηκε στο δωμάτιό του. Η Φανή δεν πρόλαβε καν να πει τίποτα κι έφυγε απ΄το σπίτι τους ταραγμένη. Ο Πέτρος ήξερε ότι θα της περάσει, μιας και ήταν φίλοι με προνόμια, όπως έλεγε και ο ίδιος.
Μια εβδομάδα μετά, ο Πέτρος αποφάσισε να στείλει στη Νίκη. Δεν της έστειλε γράμμα, αλλά μια φωτογραφία του σε έναν φάκελο, με ένα μικρό σημείωμα στο πίσω μέρος της φωτογραφίας.
"Αυτός είμαι εγώ. Χαίρομαι πολύ που μου έστειλες τη φωτογραφία σου και τη φυλάω στο πορτοφόλι μου. Δεν έχεις αλλάξει από τότε. Για μένα παραμένεις το μικρό κοριτσάκι που ήξερα. Σε παρακαλώ πολύ μη μου ξαναγράψεις μέχρι να έρθεις το καλοκαίρι. Δεν αντέχω την αλληλογραφία ενώ σε θέλω μπροστά μου εδώ και τώρα. Σου στέλνω και το τηλέφωνο μου για να με πάρεις όταν έρθεις.
Να προσέχεις, ο Πέτρος σου"
Αναρωτιέται αν τα λόγια του είναι ψυχρά αλλά προτίμησε να πει αυτό που σκέφτεται κι ας αντιδράσει άσχημα η Νίκη. Πραγματικά δε θα άντεχε να αλληλογραφεί με την κοπέλα που ήθελε να έχει από τότε που ήταν μικρό παιδάκι. Την ήθελε μπροστά του, να του χαμογελάει και να του δίνει ένα φιλί στο μέτωπο, όπως τότε ξανά κι όχι να την φαντάζεται μέσα απ'το χαρτί.
Ο φάκελος με τη φωτογραφία του Πέτρου φτάνει στον προορισμό του και η Νίκη δεν μπορεί να περιμένει άλλο για να διαβάσει το περιεχόμενο. Το ανοίγει κι εκεί που περίμενε ένα γράμμα, βλέπει μια φωτογραφία και ξαφνικά κυριεύτηκε από πόθο. Πόθο για το αγοράκι εκείνο με τις μελαχρινές μπούκλες, που τώρα έχει γίνει ο πιο όμορφος νεαρός άντρας του κόσμου. Διαβάζει το σημείωμα στο πίσω μέρος της φωτογραφίας και προς στιγμήν, η θλίψη γεμίζει τη ψυχή της και αναστενάζει, αλλά δεν άργησε να καταλάβει. Τον ήθελε κι εκείνη εδώ και τώρα κι όχι μέσω ενός χαρτιού. Σκεφτόταν το ίδιο που σκεφτόταν και ο Πέτρος. Μπορεί να έχει το τηλέφωνό του πλέον, αλλά είπε να μην του στείλει, μην επιβαρύνει κι άλλο τη θέση τους.
Η μήνες πέρασαν, ο Πέτρος και η Νίκη είχαν πια τις ζωές τους και ζούσαν στον κόσμο τους, στις υποχρεώσεις τους, μέχρι που το καλοκαίρι έφτασε. Το κινητό του Πέτρου ξαφνικά χτύπησε και η καρδιά του χτυπούσε πιό δυνατά από ποτέ, λες και θα σπάσει. Είχε συνηθήσει τον άχαρο ήχο του κινητού του, αλλά αυτή τη φορά για κάποιον λόγο, ο ήχος του ακούστηκε ξεχωριστός, λες και ακούει ένα υπέροχο τραγούδι για πρώτη φορά. Βλέπει έναν άγνωστο αριθμό και το σηκώνει.
- Ναι? Λέει με φωνή που τρέμει.
- Η Νίκη είμαι. Σε πέντε μέρες θα είμαι Αθήνα. Θα σε ξαναπάρω τηλέφωνο. Και το τηλέφωνο έκλεισε βιαία, λες και της το πήραν απότομα.
Η Νίκη ακούστηκε πολύ ντροπαλή και φοβισμένη. Ο Πέτρος ήξερε, ήταν ο ενθουσιασμός της που δεν την επέτρεπε να σκεφτεί και να μιλήσει. Χαμογέλασε. Kαι η Νίκη έκανε το ίδιο, κοίταξε τον σκοτεινό ουρανό απ'το παράθυρο και χαμογέλασε. Σα να ήξερε ότι της χαμογελούσε ο Πέτρος. Ήξεραν ότι όλα θα πάνε καλά.

Συνεχίζεται...