Το σύστημα στο κοτέτσι

Aμφιθέατρο κτήριου Γκίνη [tMax], σχολή Αρχιτεκτόνων.

Σήμερα διάβασα ένα editorial κάποιου Παππού σε ενα περιοδικό για την κουλτούρα του σκειτ/σερφ/κλπ. Έγραφε ότι υπάρχουν 3 κατηγορίες ανθρώπων.

Η πρώτη κατηγορία έχει να κάνει με τα άτομα που "μάχονται" για να κάνουν "κάτι" για το γενικότερο καλό της χώρας. "Μάχονται" αλλά οι προσπάθειές του είναι άκαρπες. Η κατηγορία αυτή θα μπορούσε να είναι ένας καρκίνος γιατί αρέσκεται να κατατρώει χωρίς διάκριση κάθε ζωτικό όργανο ενός οργανισμού και δε γνωρίζουν καν τι υποστηρίζουν. Απλά μάχονται στο όνομα της ψήφου και την αρρώστια κάποιας σταλιάς εξουσίας που μπορεί να κατέχουν κάποια δεδομένη στιγμή.
Η δεύτερη κατηγορία έχει να κάνει με τα άτομα που δε δίνουν δεκάρα για το τι συμβαίνει τριγύρω τους ή τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον σε μια χώρα που πάει για φούντο. Σε αυτά τα άτομα συγκαταλέγεται κι ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτικών. Αρχικά λες πώς είναι δυνατόν το μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικών να αναλαμβάνει θέσεις που δε γνωρίζει καν? Κοινώς μοναδικός τους στόχος η απόκτηση εξουσίας και χρήματος.
Η τρίτη κατηγορία έχει να κάνει με τα άτομα που ναι μεν γνωρίζουν ποια είναι η κατάσταση και που κατευθύνεται το "κοτέτσι", από όπου κι αν κατάγονται, αλλά έχουν θέσει διαφορετικές προτεταιότητες, όπως η επιβίωση ή αδυνατούν να αγωνιστούν σε μια μάχη χαμένη σίγουρα, μια και ο ελεύθερος χρόνος που διαθέτουν είναι πολύτιμος γι'αυτούς. Με αποτέλεσμα να ακολουθούν τη "μόδα" της καθημερινότητας.

Το παραπάνω είναι κόπυ πέιστ, αλλά το βρήκα ενδιαφέρον και σε συνδιασμό με την φωτογραφία, προβληματίστηκα. Καμιά κατηγορία δε θεωρώ ότι είναι λάθος, εξάλου του καθένα "όπως του καπνίσει", μιας και οι τρεις κατηγορίες γεννήθηκαν σε τούτη τη χώρα, τη χώρα στην οποία η εξυπνάδα είναι η απόκτηση χρημάτων με λαμογιές. Ή τουλάχιστον το εκπαιδευτικό μας σύστημα αυτό μας έχει δείξει.
Αν πρέπει να βάλω τον ευατό μου σε κάποια κατηγορία, θα έλεγα στην τρίτη, γιατί σε αυτή ανήκουν οι περισσότεροι "χύμα" και καλοπερασακιάδες. Έχουν επίγνωση της κατάστασης, αλλά κοιτάνε πρώτα απ'όλα την πάρτη τους και μόνο. Όπως ο Παππούς, έτσι κι εγώ, θα προτιμούσαμε να περνάμε και γαμώ, κάνοντας αυτό που γουστάρουμε, δηλαδή σερφ, σνόουμποντ, να πηγαίνουμε ταξίδια, να μαζευόμαστε για μπάρμπεκιου, να γνωρίζουμε γκομενάκια, να φασωνόμαστε, να πηδιόμαστε. Με λίγα λόγια, ζούμε το τώρα και χεστήκαμε για το μέλλον. Αλλά, όπως και με τις άλλες κατηγορίες, καταλήγουμε στο ότι είμαστε λαμόγια και η πορεία που έχουμε χαράξει, ενώ την θεωρούμε δίκαιη, ίσως είναι άδικη για κάποιους άλλους.
Κι αναρωτιέμαι. Αν έχουμε άδικο στην τελική, τότε ποιός έχει δίκιο, αφού και οι άλλοι είναι λαμόγια? Όλοι για την πάρτη τους και μόνο?
Ή όντως πρέπει να γαμήσουμε κάποιον πριν μας γαμήσει αυτός?